Dries van Beek |
01-02-2014 |
Vrijwel ieder mens die overlijdt, waar dan ook in de wereld, krijgt een begrafenis.
Dierbaren komen afscheid nemen en lieve woorden begeleiden het geheel.
Men rouwt en herdenkt.
Dan begraven wij met elkaar de mens die zo juist afscheid heeft genomen van deze wereld.
De nabestaanden kunnen wat later het graf bezoeken, bloemen leggen en de steen met de naam aanraken.
Zo blijft de overleden mens voortleven bij hen die hen dierbaar waren en krijgen wij vrede met het feit, dat een van ons er niet meer is. We kunnen gedenken en herdenken.
Zo niet voor de meer dan 102.000 Nederlandse Joodse èn Sinti en Roma vaders, moeders, dochters, zonen, grootmoeders, grootvaders, neven en nichten en vrienden.
Zij zijn niet begraven, voor hen geen mooie woorden, voor hen geen muziek, voor hen geen graven, voor hen geen steen met hun naam en hun geboortedatum en de datum dat zij vergast, doorgeschoten, levend begraven in massagraven, doodgeknuppeld of geslachtofferd werden aan medische experimenten.
Het beperkte aantal overlevenden kunnen nu vandaag, na meer dan zeventig jaar, geen plek bezoeken waar ze de namen kunnen vinden van hun door de Duitse moordindustrie vernietigde dierbaren. Ons land neemt op vele plaatsen een unieke positie in. Hierin is Nederland ook uniek.
Vele andere landen hebben wel zo'n gedenkplek die niet alleen van grote betekenis is voor de nabestaanden, maar ook en vooral voor de jonge mensen van vandaag en morgen. Jonge mensen van verschillende komaf, die zich moeten realiseren wat de ene mens de andere kan aandoen en wat de gevolgen zijn van racisme en onverdraagzaamheid.
De Nederlandse overheid heeft nagelaten zo'n gedenkplek met de namen van ieder gedode medemens gestalte te geven. Wat de toenmalige overheid niet had nagelaten, was de medewerking aan de deportatie van de Joden en de Sinti en Roma. Als ooit de overheid kan laten merken dat zij een schuld heeft in te lossen is het nu.
We zijn er niet zeker van dat de overheid ons, de initiatiefnemers, zal helpen met het financieren van dit project. Daarom vragen wij u, een naam te adopteren van een overledene in deze vreselijke oorlogsjaren. Zo'n adoptie kost € 50. Met het adopteren van een naam van een Nederlander, die in een van de concentratiekampen op gruwelijke wijze ter dood is gebracht, geeft u die Nederlander eindelijk zijn of haar eigen rustplaats waar ieder mens recht op heeft. 70 jaar na het overlijden!
Een overlevende, Dries van de Beek ( 11 maart 1939 )
TerugJe kunt zelf namen kiezen of de computer een naam laten kiezen.
Doneren via naam adoptie >>
- - -
De Holocaust ligt inmiddels ruim 75 jaar achter ons. Toch voelen veel mensen, ook van jongere generaties, nog altijd de gevolgen van die afschuwelijke tijd. De verschrikkingen van de Holocaust en het gemis van familieleden, vrienden en bekenden werken op verschillende manieren door in het leven van velen. In reactie op onze oproep Wat is jouw verhaal? vertellen mensen hier over.
Jouw verhaal delen? >>
- - -
Het slachtofferregister van Oorlogsgravenstichting
(link opent in nieuw venster)
- - -
Digitaal Joods Monument
(link opent in nieuw venster)
- - -