Jeannetta van Baarsen |
02-09-2017 |
Mijn moeder, geboren in 1933, indertijd wonende in Utrecht, logeerde regelmatig bij haar tante in Amsterdam. De tante woonde aan het Sarphatipark. Om de hoek, in de Jan v.d. Heijdenstraat, woonde Suze.
Mijn moeder vertelde regelmatig over het meisje Suze waarmee zij vaak speelde als zij bij haar tante logeerde. Op een dag was Suze weg. En kwam nooit meer terug.
Na de oorlog begreep mij moeder uiteraard dat Suze slachtoffer was geworden van de Holocaust. Maar wat er precies was gebeurd met Suze en haar familie, was een vraag die haar 70 jaar bleef bezig houden.
Een paar jaar geleden werd ik door iemand geattendeerd op de schat aan informatie die beschikbaar is via het Joods Historisch Museum. Met behulp van de website van het JHM vond ik de familie Bondt en kon ik mijn moeder na 70 jaar laten zien wat er met Suze en haar familie is gebeurd en wanneer en waar Suze is overleden.
Ondanks het verstrijken van al die jaren en ondanks dat mijn moeder uiteraard wist dat Suze was gedeporteerd en haar gruwelijk lot zeer waarschijnlijk niet had overleefd, viel die informatie zwaar. Maar tegelijkertijd was mijn moeder na al die jaren ook dankbaar dat ze nu eindelijk wist wat er was gebeurd met dat meisje waarmee ze zo vaak had gespeeld. De meisjes die via de balkons contact met elkaar maakten en speelden in het park. De familie Bondt waar mijn moeder in de eerste oorlogsjaren groenten bracht, als meisje van 8 jaar oud, vrolijk roepend in het trappenhuis "De Groenteman!" Tot schrik van ieder ander, omdat een Joods gezin blijkbaar geen recht had op de normale kwaliteit producten die niet-Joodse mensen wel konden kopen. Onbegrijpelijk voor een kind van 8 jaar. Zij bracht gewoon een zakje sperciebonen.
Het is confronterend om door de Jan van der Heijdenstraat te lopen en je te realiseren dat daar in die eerste jaren veertig een gezin woonde; vader, moeder, zoon en dochter. Een meisje van tien, elf jaar, spelend met mijn moeder, die een paar jaar jonger was. Een gezin dat in 1943 werd weggevoerd en korte tijd later werd vermoord in Sobibor. Dat blijft onbevattelijk. Onbegrijplijk.
Ik heb Suze's naam geadopteerd, in naam van mijn moeder. Ik denk dat mijn moeder, Gerarda Jeannetta van Baarsen-Stal, daar blij mee zal zijn.
Jeannetta van Baarsen
TerugJe kunt zelf namen kiezen of de computer een naam laten kiezen.
Doneren via naam adoptie >>
- - -
De Holocaust ligt inmiddels ruim 75 jaar achter ons. Toch voelen veel mensen, ook van jongere generaties, nog altijd de gevolgen van die afschuwelijke tijd. De verschrikkingen van de Holocaust en het gemis van familieleden, vrienden en bekenden werken op verschillende manieren door in het leven van velen. In reactie op onze oproep Wat is jouw verhaal? vertellen mensen hier over.
Jouw verhaal delen? >>
- - -
Het slachtofferregister van Oorlogsgravenstichting
(link opent in nieuw venster)
- - -
Digitaal Joods Monument
(link opent in nieuw venster)
- - -