Judith van den Berg |
04-07-2021 |
Violenta Scharis
In mijn zoektocht naar een geschikte naam om te adopteren vertelde mijn moeder over de Joodse mensen die bij mijn grootmoeder in Alkmaar op zolder ondergedoken zaten. Zij hebben de oorlog gelukkig overleefd en mijn moeder is nog vaak bij hen op bezoek geweest op het Boerhaaveplein in Amsterdam. Om een beeld te krijgen bij het verhaal, zocht ik het adres op en het viel me op dat het genoemd werd op de website van Joods Monument. Op precies hetzelfde adres woonde namelijk tot 1942 de familie Scharis. Toen ik het jaartal las, vreesde ik al het ergste.
Dit zijn mensen die ik helemaal niet heb gekend, maar de brief die de 23-jarige dochter Violenta heeft nagelaten, heeft diepe indruk op me gemaakt. Deze brief was gericht aan haar vriendin en collega Tiny en met dit schrijven verontschuldigde ze zich dat ze zo halsoverkop moest vertrekken, zonder afscheid te nemen. Ze schrijft dat ze zich eerst moet melden bij de Joodse Schouwburg om vervolgens door te reizen naar ‘Westerbork, bij Assen.’ Ze was in de veronderstelling dat van daaruit de reis verder zou gaan naar Duitsland. Uit de brief blijkt dat ze geen idee had van wat haar te wachten stond, maar ze was blij dat ze samen zou reizen met haar broer en schoonzus.
Ze schrijft: ‘Ik hoop dat ik weer gauw terugkom, want we zijn met goede moed bezield.’ Ze vraagt aan Tiny haar te beloven af en toe bij haar ouders langs te gaan. Ze kon natuurlijk niet weten dat haar ouders enige maanden later eveneens naar Auschwitz gedeporteerd zouden worden, maar tegen die tijd leefde ze al niet meer. Ook vader Issaschar, stiefmoeder Esther, broer Lodewijk en schoonzus Roza werden in Auschwitz vermoord.
Violenta was 23 jaar; ze was ‘kantoorbediende bij Gerzon,’ ze werd Leny genoemd en woonde met haar ouders op het Boerhaaveplein. Verder weet ik helemaal niets van haar. Was ze klein, lang, dik, dun, blond, donker, rood? Wat waren haar toekomstdromen? Had ze misschien wel een vriendje? Wilde ze graag kinderen? Ik zal het waarschijnlijk nooit weten, maar ik ben blij dat ik haar en haar brief gevonden heb. Ik hoop dat ze haar goede moed heeft weten vast te houden tot het onverbiddelijke einde en haar bezieling zal doorklinken in het Namenmonument.
Judith van den Berg
----------------
Iedereen kan bijdragen aan het Namenmonument. Kies de manier die het beste bij u past.
Bouw mee >>
Je kunt zelf namen kiezen of de computer een naam laten kiezen.
Doneren via naam adoptie >>
- - -
De Holocaust ligt inmiddels ruim 75 jaar achter ons. Toch voelen veel mensen, ook van jongere generaties, nog altijd de gevolgen van die afschuwelijke tijd. De verschrikkingen van de Holocaust en het gemis van familieleden, vrienden en bekenden werken op verschillende manieren door in het leven van velen. In reactie op onze oproep Wat is jouw verhaal? vertellen mensen hier over.
Jouw verhaal delen? >>
- - -
Het slachtofferregister van Oorlogsgravenstichting
(link opent in nieuw venster)
- - -
Digitaal Joods Monument
(link opent in nieuw venster)
- - -