Lucia Derks Cohen |
24-02-2017 |
Dit was mijn opa Israël Cohen.
Als kind zijnde voelde ik dat er iets was met mijn vader, die werd 's nachts schreeuwend wakker door een nachtmerrie. Ik was denk ik een jaar of 6 / 7 dat ik dan opstond om een glas water voor hem te halen terwijl mijn moeder hem weer rustig probeerde te krijgen.
Ben op vrij jonge leeftijd ook vragen aan hem gaan stellen, eerst was er geen antwoord maar geleidelijk begon hij er toch over te praten. Op een gegeven moment gaf hij aan dat hij naar Auschwitz wilde. Inmiddels hadden wij zelf 2 kinderen en konden toen nog niet meegaan. Wij woonden in Duitsland in Bergen 5 km van Bergen Belsen vandaan. Daar is hij met ons div. malen geweest.
Maar eindelijk in 1990 zijn wij met mijn ouders daar naar toe gereden, dat vergeet ik nooit meer, zijn gelaat was alleen maar verdriet, zelf heb ik bijna niets mee gekregen daar ik hield alleen mijn vader in de gaten. Hij wilde dat zijn as later daar bij zijn vader uitgestrooid zou worden, dat hebben we samen met mijn zussen en onze kinderen gedaan in 2011.
Ik heb alles een plekje gegeven maar denk er wel vaak aan, het is pijn die blijft.
Lucia Derks Cohen
TerugJe kunt zelf namen kiezen of de computer een naam laten kiezen.
Doneren via naam adoptie >>
- - -
De Holocaust ligt inmiddels ruim 75 jaar achter ons. Toch voelen veel mensen, ook van jongere generaties, nog altijd de gevolgen van die afschuwelijke tijd. De verschrikkingen van de Holocaust en het gemis van familieleden, vrienden en bekenden werken op verschillende manieren door in het leven van velen. In reactie op onze oproep Wat is jouw verhaal? vertellen mensen hier over.
Jouw verhaal delen? >>
- - -
Het slachtofferregister van Oorlogsgravenstichting
(link opent in nieuw venster)
- - -
Digitaal Joods Monument
(link opent in nieuw venster)
- - -