Lucienne van de Klundert-Sjouwerman |
15-09-2021 |
Ik heb zojuist uit naam van mijn moeder, W.H. Sjouwerman, vier namen geadopteerd. Eerder heeft mijn vader ook al namen geadopteerd van zijn oom Tobias/Theo Sjouwerman en zijn broertje Leo Sjouwerman. Na een akelige jeugd waarbij mijn vader zijn eigen vader al op jonge leeftijd verloor, kwam hij na vele omzwervigen bij zijn tante Jetje van Dijk-Sjouwerman terecht in haar gezin, waar hij liefdevol werd opgenomen. Omdat mijn vader een katholieke moeder had en ook katholiek gedoopt was, wisten zijn oom en tante dat er voor hem een uitweg was als het ergste zou gebeuren.
Ze hadden al opvang geregeld in het gezin van een schoolvriendje, voor het geval er een razzia zou komen en ze zouden worden weggevoerd. Ze wilden koste wat kost voorkomen dat mijn vader hetzelfde lot tegemoet zou gaan als zijzelf.
Hieronder beschrijft mijn vader, die helaas op 1-1-21 is overleden en daarom de opening van het monument niet meer heeft mee mogen maken, het afscheid van het gezin van Dijk.
Achter in de zaak, stonden ze met z’n vieren op een rij om afscheid te nemen. Als eerste kwam ik tegenover oom Ies te staan, die me bij de schouders beetpakte en me verzocht hem aan te kijken.
“Je moet me een paar dingen beloven” sprak hij ernstig. Allereerst, dat je je in het nieuwe gezin waar je nu deel van gaat uitmaken, goed zal gedragen en als een eerlijk mens door het leven zal gaan. Beloof je me dat?" vroeg hij nogmaals. Ik knikte alleen maar met mijn hoofd en zei toen, zachtjes ‘Ja' . We omarmden elkaar stevig en hij kuste mij op mijn wang.
Het afscheid van Arnold, die naast hem stond, ervaar ik nog steeds als een pijnlijke herinnering, omdat ik vind dat ik me op dat moment, verstandiger en grootmoediger had moeten gedragen. Zelfs nu kost het me nog enige moeite dat voorval te beschrijven. Hij maakte een beweging alsof hij mij wilde omhelzen en door een licht afwerend gebaar van mij, gaven we elkaar alleen maar een hand. Echte grote vriendjes zijn we nooit geweest, maar we hadden wat beter uit elkaar kunnen gaan.
Riesje was de volgende, ik moest me bukken om hem een kusje te geven. Hij zei niet veel en keek me alleen maar aan met zijn wat dromerige ogen.
Als laatste tante Jetty, we bleven een hele lange tijd met de armen om elkaar heen staan, ze ging met haar handen door mijn haar, keek me toen aan en zei “het gaat je goed Maurice” en kuste me op allebei de wangen.
Ik maakte me los en liep toen zonder om te kijken de deur uit, naar beneden en via de badkamer liep ik de tuin in. Halverwege draaide ik me om en daar zag ik ze staan, op één hoog, met z’n vieren voor het raam. Ik zwaaide naar ze en ze zwaaiden terug. Mijn ogen werden vochtig zodat hun gedaantes vervaagden. Door het tuinhek liep ik snel rechts richting Roeterstraat en ging op de hoek van de Sarphatistraat staan, keek naar rechts, naar de vrachtwagen die daar stond. Lang hoefde ik niet te wachten. Daar kwamen ze ons huis uit. Voorop oom Ies, die ook een hoed had opgezet, met aan iedere hand een koffer, achter hem Arnold met een rugzakje om en dan tante Jetty, met Riesje aan haar hand. Ze keken niet mijn richting uit en verdwenen één voor één in de vrachtwagen, maar ook uit mijn leven. Het werd het laatste dat ik van ze zou zien, al realiseerde ik me dat niet zo op dat moment.
Niet lang daarna reed de wagen weg, waarschijnlijk, naar De Hollandse Schouwburg, op de Plantage-Middenlaan, waar men de mensen na een razzia altijd naar toe bracht om ze van daaruit meestal na een paar dagen, naar Kamp Westerbork te transporteren.
Allen zijn op 11 juni 1943 in Sobibor om het leven gekomen.
Overigens heb ik zelf ook nog de naam van Lea Baruch geadopteerd. Zij was mijn overgrootmoeder.
Uit naam van mijn moeder W.H. Sjouwerman,
Lucienne van de Klundert-Sjouwerman
----------------
Iedereen kan bijdragen aan het Namenmonument. Kies de manier die het beste bij u past.
Steun ons >>
Je kunt zelf namen kiezen of de computer een naam laten kiezen.
Doneren via naam adoptie >>
- - -
De Holocaust ligt inmiddels ruim 75 jaar achter ons. Toch voelen veel mensen, ook van jongere generaties, nog altijd de gevolgen van die afschuwelijke tijd. De verschrikkingen van de Holocaust en het gemis van familieleden, vrienden en bekenden werken op verschillende manieren door in het leven van velen. In reactie op onze oproep Wat is jouw verhaal? vertellen mensen hier over.
Jouw verhaal delen? >>
- - -
Het slachtofferregister van Oorlogsgravenstichting
(link opent in nieuw venster)
- - -
Digitaal Joods Monument
(link opent in nieuw venster)
- - -