Nino de Boer |
30-01-2014 |
Ondanks dat ik 11 jaar na de bevrijding geboren ben heeft de 2e wereldoorlog altijd ongemerkt een sluimerende rol gespeeld in mijn leven. Een groot gedeelte van mijn jeugd heb ik bij mijn grootouders doorgebracht. Als er verhalen waren werden deze nooit met jaartallen aangeduid, maar met “voor de oorlog, in de oorlog en na de oorlog.”
Van een familie van 75 mensen met alle aangetrouwden er bij, was het gezin van mijn oma en opa, mijn moeder en oom het enige gezin dat de oorlog overleefd had.
Op het dressoir stonden een aantal foto’s van mij onbekende mensen, aan de wand hing een mooi ovaal lijstje met een foto van een jongetje en een iets ouder meisje. Op mijn vraag wie dat waren kreeg ik het antwoord van mijn oma: “die zijn omgekomen”, ik begreep wel dat omgekomen de 2e oorlog betekende, vergast, dat begreep ik ook.
Mijn opa, Hartog Frank, heeft met mij nooit een woord over de oorlog gesproken met uitzondering van één keer toen hij mij vertelde hoe hij uit kamp Havelte ontsnapt was.
Zijn verhaal stokte bij zijn voettocht naar Amsterdam waar hij alle huizen van zijn familieleden leeg aantrof. Mijn opa kon niet over de oorlog spreken, teveel leed, zoveel pijn.
Mijn oma vertelde wel eens wat over de barre fietstochten op zoek naar voedsel bij de boeren en over de onderduikadressen van haar kinderen, maar daar bleef het dan ook bij.
Pas op latere leeftijd begreep ik wat mij altijd zo vreselijk gestoord had: 71 familieleden vermoord en NOOIT meer over gesproken, ik heb nog nooit een naam gehoord. Niet alleen vermoord maar ook nog eens doodgezwegen.
Zo’n 10 jaar geleden heb ik beetje voor beetje wat informatie over de familie losgepeuterd en ben ik begonnen aan een speurtocht door het Amsterdamse archief naar de kaarten van mijn familie. Nadat ik de namen vergeleken heb met de namen gevonden op het Digitaal Joods Monument heb ik van 23 directe familieleden de namen gevonden en die hebben allemaal een plekje in mijn hoofd gekregen. Uiteindelijk ben ik naar Yad Vashem gegaan en heb hun daar herdacht. Hun namen zijn verder vastgelegd doordat ik 23 bomen heb kunnen planten en daar een indrukwekkende stapel bijbehorende certificaten bij heb mogen ontvangen.
Voor mij heb ik een klein deeltje van mijn familie teruggekregen en ze hebben eindelijk namen, namen die nu in mijn geheugen gegrift staan.
Die mooie kinderen op de foto heten Marcel Eli Frank en Anna Frank.
Nino de Boer
----------------
Iedereen kan bijdragen aan het Namenmonument. Kies de manier die het beste bij u past.
Bouw mee >>
Je kunt zelf namen kiezen of de computer een naam laten kiezen.
Doneren via naam adoptie >>
- - -
De Holocaust ligt inmiddels ruim 75 jaar achter ons. Toch voelen veel mensen, ook van jongere generaties, nog altijd de gevolgen van die afschuwelijke tijd. De verschrikkingen van de Holocaust en het gemis van familieleden, vrienden en bekenden werken op verschillende manieren door in het leven van velen. In reactie op onze oproep Wat is jouw verhaal? vertellen mensen hier over.
Jouw verhaal delen? >>
- - -
Het slachtofferregister van Oorlogsgravenstichting
(link opent in nieuw venster)
- - -
Digitaal Joods Monument
(link opent in nieuw venster)
- - -