Edgar Grooters |
11-02-2014 |
Ik las in de krant van uw plan een 'holocaust-namen-monument' op te richten in het Wertheimpark in Amsterdam en ik moet zeggen dat ik dat een zeer goed plan vind! Vandaar dat ik gelijk een naam heb geadopteerd, Sara Arpels, geboren te Amsterdam 29 april 1892, vermoord in Sobibor 2 juli 1943. Zij was gehuwd met Isaäc Polak (overleden te Amsterdam 10 mei 1941); ik weet niet precies waaraan ze overleden is, alleen de sterfdatum is bekend, maar vermoord lijkt me een passend woord voor wat er met haar gebeurd is.
Waarom heb ik juist deze naam gekozen? Ik ben geboren in 1964, als zoon van een "gewoon" Nederlands gezin, een gewoon gezin, niet joods en verder ook niet kerkelijk. Mijn ouders zijn gescheiden zo rond 1967/1968, ik bleef bij mijn moeder wonen en mijn moeder kreeg kennis aan een gezin waar ook mijn, zoals het naamgeven in het Amsterdamse gaat, "Oom Dolf" vaak over de vloer kwam. Oom Dolf was dus geen familie in bloedlijn maar hij was een ontzettend fijne man, een echte "oom" die met mij en mijn zus/broer kon ravotten, die meer streken dan wij kon uithalen en bovenal kon hij het met mijn moeder goed vinden; zij werkte ook jaren als zijn secretaresse. Eerlijk gezegd hoopten wij, de kinderen, dat "oom Dolf" en mijn moeder eens zouden trouwen zodat we allemaal zeer gelukkig zouden worden, dat is echter nooit gebeurd.
Mijn moeder spreekt nooit over de oorlog, mijn vader is reeds overleden, maar soms komt er een soort van schreeuw uit het verleden over wat zij heeft meegemaakt, meestal kleine opmerkingen, waarin ik haar pijn kan horen/zien. Oom Dolf vertelde haast nooit over de tijd toen hij kind was. Toen ik mijn eerste huisje kreeg, bij de Ruischstraat in Amsterdam, voor de oorlog een "Jodenbuurt" , vertelde hij dat zijn ouderlijk huis ook van die mooie hoge kamers had. Verder zei hij niets. Groot was dus de schok die ik kreeg toen mijn "oom Dolf" overleed, in 2009. Tijdens zijn begrafenis kreeg ik, als een donderslag bij heldere hemel, het "ware verhaal" over zijn leven te horen. Ergens in 1941 hebben zijn ouders hem afgestaan; zijn vader is overleden in Amsterdam, zijn moeder is dus vermoord in Sobibor. Hij durfde na de oorlog zelfs zijn eigen familienaam niet meer te gebruiken, en tijdens de begrafenis hoorde ik voor het eerst dat hij Polak heette en dat hij dus niet de familienaam had die ik mijn hele leven als de zijne kende. Mijn moeder wilde mij verder niets vertellen, ze heeft alleen gezegd dat ze het al jaren wist. Ik respecteer haar en haar emoties.
Ik heb gelezen dat het houden van je naam erg belangrijk is voor Joodse mensen, daarom doet het mij een enorm verdriet dat mijn oom Dolf nooit aan mij zijn eigenlijke naam heeft kunnen zeggen. Het is meer dan verdriet, het doet me pijn, maar ik respecteer en begrijp zijn houding. Vandaar dat ik nu de naam van zijn moeder wil "adopteren". Ik heb haar nooit gekend, maar als ze een beetje in karakter leek op mijn "oom Dolf" dan was ze vast een heerlijke grootmoeder geweest!
vriendelijk groetend,
Edgar Grooters
Amsterdam
TerugJe kunt zelf namen kiezen of de computer een naam laten kiezen.
Doneren via naam adoptie >>
- - -
De Holocaust ligt inmiddels ruim 75 jaar achter ons. Toch voelen veel mensen, ook van jongere generaties, nog altijd de gevolgen van die afschuwelijke tijd. De verschrikkingen van de Holocaust en het gemis van familieleden, vrienden en bekenden werken op verschillende manieren door in het leven van velen. In reactie op onze oproep Wat is jouw verhaal? vertellen mensen hier over.
Jouw verhaal delen? >>
- - -
Het slachtofferregister van Oorlogsgravenstichting
(link opent in nieuw venster)
- - -
Digitaal Joods Monument
(link opent in nieuw venster)
- - -