Wij hebben de naam van Salomon Hartog geadopteerd. Hij is in 1937 geboren en is maar 6 jaar oud geworden. Hij zou, als hij nog leefde, ongeveer even oud zijn als mijn oma nu. Het is raar dat Salomon al zo lang niet meer leeft en een willekeurige generatiegenoot van hem, zoals mijn oma wel.

Mijn moeder, geboren in 1933, indertijd wonende in Utrecht, logeerde regelmatig bij haar tante in Amsterdam. De tante woonde aan het Sarphatipark. Om de hoek, in de Jan v.d. Heijdenstraat, woonde Suze.
Mijn moeder vertelde regelmatig over het meisje Suze waarmee zij vaak speelde als zij bij haar tante logeerde. Op een dag was Suze weg. En kwam nooit meer terug.

Al eerder las ik over dit holocaust namen monument en het liet mij niet los , ik heb op mijn voornaam gezocht ....nooit gedacht dat deze er tussen zouden staan. Ik heb de kleine Ida Frenkel uitgekozen zij mocht slechts twee jaar worden!

Thea en Tanja of te wel Celine en Sonja.
In mijn jeugd las ik ooit het boek “De levensroman van Johannes Post” (1e druk 1948) van de schrijver Anne de Vries en het boek “Het meisje met het rode haar” (1e druk 1956) van diens naamgenoot Theun de Vries. Het eerste boek verhaald over het leven van Johannes (Jans) Post (1906-1944). Het tweede over de lotgevallen van Jannetje Johanna (roepnaam Jo maar schuilnaam Hannie) Schaft (1920-1945) tijdens de oorlogsjaren. Twee totaal verschillende persoonlijkheden.

Ik heb de naam  Roosje Beker van Gelderen geadopteerd.
Zij was mijn vaders 1ste echtgenote.
Geboren Rotterdam 25 juli 1899 – Vermoord Auschwitz 14 oktober 1942.
Hoewel zij gemengd gehuwd waren is dit toch gebeurd.

Nadat Erna Heymann met haar man Hermann en hun achtjarige dochter Ellen-Margrit uit Gelsenkirchen naar Nederland waren gevlucht, kwamen ze in 1939 te wonen in Assen in een huis onder één kap met onze familie Stavenga.

Zo'n prachtig initiatief verdient natuurlijk steun. Ik zocht simpelweg op mijn achternaam, maar verwachtte niet om zo'n groot aantal slachtoffers "Dusseldorp" te vinden. Verschrikkelijk confronterend, een dreun in mijn gezicht! Vooral John Dusseldorp raakte mij enorm: hij mocht maar 6 jaar worden!!!

Ik heb Gertrud Miriam van Berg geadopteerd, geboren op 16 augustus 1931 in Amsterdam. Gertrud woonde tijdens de oorlog met haar vader Leopold van Berg, haar moeder Louise Blitz en haar vier jaar jongere broertje Edward in de Achillesstraat nr 142.

Michel & Esther Polak-Talhuizen zijn de ouders van Henny en Lini. Henny en haar zus vluchtten in mei 1943 vanuit het Waterlooplein in Amsterdam. Op het moment dat Michel en Esther door de Duitsers uit hun woning gehaald werden tijdens een razzia verdwenen de beide meisjes via een raam aan de achterzijde van de woning naar een onzekere toekomst.

Vandaag heb ik de naam van Sara van Hasselt geadopteerd. Sara is net als haar vader Levie van Hasselt en haar moeder Heintje van Hasselt-Schellenberg door de Duitsers opgepakt in Rotterdam en in Polen vermoord.

Sara is slechts 4 jaar geworden.

Van 12 tot 18 september 2015 bezocht ik Auschwitz. Ik schreef er inmiddels meer dan 200 gedichten over. Maar tussen al die gedichten werd één verhaal geboren: een samenspraak tussen mij en mijn oudste kleinkind Emanuel Lumey, 4 jaar oud. De gedichten grijpen mij nog steeds bij de keel maar het verhaal over mijn kleinzoon raakt me  het diepst.

Ik heb de naam geadopteerd van Emmy, een buitengewoon schattig en bijdehand meisje, mijn lieve nichtje.
Emmy (pas 5 jaar) en haar moeder waren deel van het beruchte kindertransport van plm. 1800 kinderen dat via Westerbork op 6 Juni 1943 naar Sobibor gezonden is, waar de kinderen en begeleidende ouders onmiddellijk zijn vermoord. Haar tragisch einde, zowel als dat van 80% van de familie, blijft ons altijd bij.

Mijn naam is Jessica Siekman. Ik heb twee namen geadopteerd voor mijn moeder. De namen zijn van haar opa en oma. Fokje Blitz, 7-7-1870; 1-3-1945 en Isaac Mendes Monteiro 1-12-1870; 22-2-1945.

Mozes van de Star was mijn grootvader. Hij was eigenaar van de bekende kledingzaak  Vaz Diaz vlak naast het toenmalige Amsterdamse Stadhuis. Als klein jongetje heb ik hem gekend;

Ik heb de namen geadopteerd van Alexander Kurt Tichauer geboren op 17 April 1929 en zijn broer Hans Joachim Tichauer geboren op 22 Jan 1931 in Breslau. Ik wil graag een brief aan hen schrijven.

Dag Alex en Hans,
Volgend jaar 2018 is het 75 jaar geleden dat jullie vermoord werden in Sobibor samen met jullie ouders Walter Wilhelm en Erna Tichauer.
Daar wil ik niet te veel over schrijven dan huilt mijn hart.

De holocaust is zoveel omvattend en zo afschuwelijk en ik probeer al van jongs af aan een voorstelling te maken hoe onzeker, hoe vreselijk en hoe uitzichtloos dit moet zijn geweest.

Ik ben niet joods en ken geen mensen die in een concentratiekamp zijn overleden. Ik voel het wel als een plicht, maar ook als een eer, om mijn steentje bij te dragen aan dit monument.

Ik heb de namen van mijn tante Marie Frank en haar man Abraham Matteman geadopteerd; ik heb ze nooit gekend maar het is familie. Allebei geboren in Amsterdam en getrouwd op 7 november 1940 ook in Amsterdam. In Auschwitz is een einde  aan hun leven gekomen.

Wij, Alexandra Schaefer en Melinda von Horvath hebben zojuist met veel genegenheid de namen geadopteerd van Zadok Parsser en zijn vrouw Lea Parsser-van Amerongen. Een echtpaar dat gewoond heeft tot aan hun deportatie op de Nieuwe Keizersgracht 60 en vrij snel na aankomst in 1943, beiden op 73 jarige leeftijd, in kamp Sobibor zijn vermoord.

Ik heb de naam van Ellen Beckers geadopteerd. Ik heb haar niet gekend, maar lees dat zij slechts 3 jaar oud is geworden, even oud als twee van mijn kleinzoons nu zijn.

Erwin de Ruiter (58) is de zoon van Hartog Groenteman. Barend Groenteman (1900) was de opa van Erwin. Hij werd opgepakt tijdens de razzia`s op het Waterlooplein en is gefotografeerd met de handen achter zijn hoofd.

In 1940 bestond het gezin Blitz-Kopee uit 9 personen en tijdens de oorlog zijn de ouders, de twee broers en twee zussen,waaronder de tweelingzus van onze moeder Lena Blitz, in of in de omgeving van het kamp Auschwitz in het jaar 1942 vermoord.

Mijn naam is Debbie Schoo-Smit en ik heb gisteren Johanna Veltein geadopteerd.
Dit kleine meisje is geboren op 3 Oktober 1940 te Amsterdam.
Ze woonde samen met haar vader en moeder in Amsterdam.
Ook zij is vermoord omdat ze joods was.
Johanna was het nichtje van mijn lieve vriendin Ingrid
Ik heb iets voor dit meisje geschreven:

Met genegenheid heb ik de namen van Abraham Stodel en Chaja (Hella) Stodel-Borzykowski geadopteerd.
Appie en Hella, zoals ze bij ons thuis altijd werden genoemd, waren vrienden van mijn ouders. Appie was een militaire dienstkameraad van mijn vader. Zij moeten elkaar in 1937 hebben ontmoet.
In datzelfde jaar heeft mijn vader mijn moeder ontmoet op dansles in Den Haag.

Ik heb de naam van mijn vader, Philip Leonard Meerloo, 1908-1942, geadopteerd omdat het een van de weinige dingen is, die ik voor hem kan doen.
Mijn vader werd op 27 aug. 1908 in Zandvoort geboren en is op 28/11/1942 in Kamp Amersfoort vermoord.

Twee uur geleden zat ik nog aan een diner met 3 vriendinnen. Mijn moeder is in augustus overleden en ik vertelde hen dat ik altijd met haar mijn oma heb proberen op te vrolijken omdat zij als enige uit een gezin van 6 kinderen de oorlog had overleefd. Dit alles dankzij een gemengd huwelijk.

Mijn moeder en ik hebben samen de naam van Eva Katschinsky geadopteerd.
Mijn moeder vertelde regelmatig over haar vriendinnetje Eva die op een dag kwam zeggen dat ze weer "op reis" moest. Dat werd een deportatie en we zijn er nu achter dat het naar Auschwitz is geweest. Eerst konden we haar naam niet vinden op de site van het Holocaust namenmonument, maar mijn moeder vertelde dat ze op één van de eerste bladzijden van haar poëzie-album heeft geschreven, en daar heeft Eva zelf foutloos haar naam geschreven.

Dit was mijn opa Israël Cohen.
Als kind zijnde voelde ik dat er iets was met mijn vader, die werd 's nachts schreeuwend wakker door een nachtmerrie. Ik was denk ik een jaar of 6 / 7 dat ik dan opstond om een glas water voor hem te halen terwijl mijn moeder hem weer rustig probeerde te krijgen.

Gisteren heb ik de naam van Rachel Agsteribbe, 5 jaar, gekozen.  Ik heb dit meisje, haar familie en haar verhaal natuurlijk niet gekend. Ik heb de computer voor mij laten kiezen. Maar net als ik zelf, is Rachel geboren in Den Haag.

Mijn man en ik hebben het gezin De Vries geadopteerd; Salomon, Rachel en de kleine Flora.
Toen wij in 2008 ons huis op de Nieuwe Prinsengracht kochten kwamen wij er al spoedig achter dat het gezin De Vries hier in de oorlog gewoond had, tot het moment dat zij gedeporteerd werden.

Ik heb Rosette de Liver uit Dordrecht geadopteerd. Zij was het vriendinnetje en bovenbuurmeisje van mijn vader, Dick Molendijk.

Ik heb de kleine Noach Jozef Simmeren geadopteerd. Tot aan afgelopen zondag 29 januari 2017 wist ik niets van hem. Nu weet ik al veel meer. Ik ken de namen van zijn vader en moeder, zijn vijf broertjes en zusjes. Noach was het op een na jongste kind.

Ik wil eerst even zeggen dat ik ontzettend blij ben met het namenmonument wat er nu dan ook in Nederland komt.
Eindelijk de slachtoffers genoemd bij naam op een monument dus een graf.. Ik heb mijn tante Dora Rofessa geadopteerd (Zie foto). Vermoord op 16 jarige leeftijd samen met haar broer van 15 jaar Loui Rofessa.

Mijn moeder, Truus (Geertruida) Dering, geboren op 10 december 1918, woonde in haar jeugd in de Transvaalbuurt in Amsterdam. Mijn grootvader was daar melkboer. Het was een buurt waar veel Joodse mensen woonden, en mijn moeder had eigenlijk alleen maar Joodse vrienden en vriendinnen. Truus was zeer getraumatiseerd door de oorlog en vertelde ons kinderen eigenlijk weinig daarover.

Zojuist heb ik een naam geadopteerd op het Holocaust Namenmonument. Ik adopteerde de naam van Bernard Max van Dam uit Zuidlaren, geboren op 5 juli 1932. Bernard was het vriendje van mijn vader. Op 27 augustus werd Bernard van huis op gehaald en op 28 augustus werd hij, samen met zijn vader Izaäk, zijn moeder Eva en zijn broers Martijn en Siemon op de trein van Westerbork naar Auschwitz gezet.

Begin dit jaar, januari 2017, heb ik een naam geadopteerd voor het te bouwen Holocaust Namenmonument.
Ik heb de computer laten kiezen, het werd de naam van Louis Blits, een jongetje dat slechts tien jaar oud is geworden!
Mijn beweegredenen?

Een paar jaar geleden woonde ik op 4 mei een herdenking bij op het Kastanjeplein in Amsterdam-Oost. Er werd voorgelezen uit het dagboek van Klaartje de Zwarte-Walvisch: Alles ging aan flarden.

Allereerst wil ik mijn diepste dankbaarheid uitspreken voor dit prachtige initiatief wat geboden wordt.

Ik heb afgelopen week mijn Tante geadopteerd. Alida Goudsmit- Mok. Zij werd slechts 27 jaar oud en is in Auschwitz vermoord.
Dat ik ooit mijn tante adopteren zou is nooit in mij opgekomen en ik was behoorlijk emotioneel daardoor.

Mijn naam is Rebecca Emmerik (45) en ik heb Rebekka Emmerik- Brilleman geadopteerd, ze was mijn achternicht.

Rebekka werd gedeporteerd naar Duitsland op 2 november 1942.
Op 16 april 1943 kwam Rebekka aan in kamp Vught.

Ruim 25 jaar woon ik op de Gaaspstraat in de Amsterdamse Rivierenbuurt.
Jaren geleden kwam ik erachter dat hier op mijn adres tijdens de oorlog een
jonge vrouw woonde: Roosje Cauveren (Amsterdam 20 november 1909 - Auschwitz 30 september 1942).

Ik ben diep geraakt door de verhalen die hier gedeeld worden. Nabestaanden, eerste-, tweede- en derde-generatie slachtoffers, buren, vrienden, kennissen en onbekenden schrijven hun verhaal met emoties. Wat raakt ons dat nog steeds. De pijn, het verdriet en de woede.

Het lot van mijn tante - de zus van mijn vader - Christina Adriana (Tine) van Kuik (1912) was tragisch in meer dan één opzicht.
Onder de Duitse bezetting in 1943, wist Tine (als niet-Joodse) samen met haar gehuwde Joodse werkgever Jacques Wolfgang (Jaap) Hakker (1891) - hij noemde zichzelf Hakkert - , vioolbouwer en directeur van NV ENSEC, de Eerste Nederlandsche Snaren- en Catgutfabriek – Hakkert uit Rotterdam naar Mechelen (België) te ontkomen.

Vanaf 2010 ben ik al met een onderzoek bezig waarin de Joodse familie Jacks voortkomt. Toen woonachtig op de Patroclosstraat 24 I in Amsterdam. Al snel kwam ik erachter dat deze familie gedeporteerd was en vermoord in Sobibor mei 1943.

Mijn naamdonatie is voor Dollij Hertz, in 1925 geboren te Amsterdam en in november 1942 vermoord in Auschwitz.
Zelf ben ik geboren in 1941 te Den Haag; in juli kwam in ons gezin Polly Hertz. Zij bleef de hele oorlog bij ons, overleefde op die manier, emigreerde naar Californië en bleef tot haar dood in 2014 gewoon als familie van ons.

Ik heb de naam Max Worms geadopteerd. Hij was mijn opa. Ik ben al tientallen jaren op zoek naar zijn graf. Hij zat de hele zomer van 1942 in de gevangenis in Arnhem. Van daaruit stuurde hij 11 brieven aan mijn oma. Een 12e brief komt dan tot slot uit Westerbork.

Als inwoonster van de stad Hoorn heb ik Engeltje Cohen geadopteerd omdat zij in Hoorn is geboren. Even later ontdekte ik dat zij een tweelingzusje had: Rebecca Hakker-Cohen. Ik vind het belangrijk dat de tweeling samen blijft dus heb ik ook haar geadopteerd, ze staan nu samen op het certificaat vermeld.

Bij het maken van onze familiegeschiedenis na het overlijden van mijn schoonmoeder kwam er wat boven water, wat altijd is verzwegen.De naam is Coster, de plaats was Rotterdam.

Mijn naam is Jitske Brommet, en ik heb Sara Brommet geadopteerd. Zij was een jonge vrouw uit Amsterdam toen ze overleed in Auschwitz. De Brommetten zijn van oorsprong een Joodse familie, maar de tak van de familie Brommet waar ik uit voortkom is al ruim voor de Tweede Wereldoorlog christelijk geworden en telde daarom voor de Nazi’s niet meer als Joods.

Opa Simon de Vries was van Joods Portugese afkomst.
Hij is doof geboren en in 1918 met Oma Elise Visser, ook doof geboren, getrouwd.
Hun oudste zoon Sam was dus niet Joods maar trouwde met een Joods meisje Esther Ancona, zij kregen in 1942 een dochtertje Elise.

Wij zijn weggevoerd op 10 april 1943 uit Rotterdam naar Westerbork. Op 11 januari 1944 van daaruit gedeporteerd naar Bergen-Belsen. Mijn moeder is daar helaas overleden op 23 maart 1945 en op 7 april 1945 zijn mijn vader en ik op transport gesteld met een trein richting Maagdenburg.

Als samensteller van twee websites over het Joodse leven in twee steden, www.joodsamsterdam.nl en www.joodserfgoedrotterdam.nl heb ik Helena Wegloop geadopteerd. Helena werd op 22 april 1900 te Amsterdam geboren en op 3 september 1943 in Auschwitz vermoord. http://www.joodserfgoedrotterdam.nl

Franz Robert (Bobby) Spier (*1913) heeft met zijn vrouw Tineke Bendien gewoond in de Rooms-katholieke parochie waar ik als diaken werkzaam was.
Op 9 december 1941 probeerden zij samen met hun vrienden Bertram Polak en Freddie de Wit naar Engeland te vluchten.

Ik voel mij verbonden met Justine Leonie (Tineke) Spier-Bendien, die na haar huwelijk met Frans Robert (Bobby) Spier in de Burg. Van Meursstraat in Tilburg kwam wonen, niet ver van de plek waar ik woon.

Mijn naam is Alex van Luijn uit Beverwijk.
Het prentje onder mijn foto heb ik twee jaar geleden gekocht in een kringloopwinkel in Beverwijk. Het deed mij pijn om daar dit prentje van Frederika Snijders te zien liggen tussen een stapeltje oude lijstjes.

Mijn vader heeft drie jaar in Auschwitz gezeten. Zijn vrouw met wie hij kort voor de oorlog getrouwd was, werd direct naar de gaskamer gestuurd. Vader kwam uit de gaskamer op een transportband langs toen hij in het Sondercommando werkte.

Mijn naam is Milly Braasem-Rabbie; ik ben geboren in 1953 en heb geen grootouders, geen ooms, tantes, neven en nichten gehad. Zoveel lieve mensen vermoord omdat ze joods waren.

Voor wie ik kaddisj zeg.
Wie zegt er kaddisj voor je als je geen kinderen, kleinkinderen en naaste familie hebt?
Dit is een deel van het verhaal, dat mijn moeder mij vertelde over de laatste ontmoeting met de familie Beer van de Keizersgracht.

Ter herinnering aan Ies Kleerekoper, een geweldige man die in zijn jonge jaren Auschwitz heeft overleefd. Voor mij als jonge Duitse in Zandvoort is hij altijd heel vriendelijk en open geweest – geweldig.

Mijn naam is Annemarie Bolsius. (1940).
Ik adopteerde gister een naam.
Nee, niet bekend of familie die is omgekomen.
Wel zeer betrokken door verhalen van ouders o.a.
Dit is een waargebeurd verhaal.

Ik heb 2 namen geadopteerd, die van mijn vader, Louis Hoepelman, die als joodse verzetstrijder op z’n onderduik adres in Amsterdam is verraden en in Auschwitz is vermoord.
En die van mijn oma Hendrika Park, die ondanks aandringen van mijn ouders niet wilde onderduiken. Zij was naaister had 2 rechterhanden en kon in Auschwitz zeker aan de slag……

Lous Steenhuis-Hoepelman

Als  overlevende van de holocaust spreek ik al vele jaren op Nederlandse en Duitse scholen. Een van die scholen is de LENI VALK SCHULE, genoemd naar het meisje uit Goch, Duitsland, dat dacht in 1938 in Nederland een veilige haven te vinden.

Ik heb de namen van mijn vader, beide grootvaders en beide grootmoeders  geadopteerd. Ik heb zelf evenals mijn moeder de Holocaust overleefd.

Ik heb Sophia Abram geadopteerd. Waarom? Sophia kwam ik vaak tegen in de gen Cronjestraat in Haarlem. Zij woonde daar met haar ouders en broer. Haar ouders runden daar een feestartikelenzaak, ik kwam daar nog al eens, ik hield als kind ook al van een geintje. Mijn geboortejaar is 1932 en ik was in die tijd ongeveer 11 jaar. Thuis werd veel over de jodenvervolging gesproken en ik nam daar het nodige van mee.

Mijn zus en ik hebben de naam van Sientje Bril geadopteerd, zij was onze overgrootmoeder. Onze grootmoeder was haar jongste dochter van drie. De oudste twee zijn met hun gezinnen in Auschwitz, net als opoe, vermoord.

Ik heb de naam van Marianna Da Silva Curiel-Carels
geadopteerd. Zij is de moeder van mijn oma Esther de Vries-
Da Silva Curiel.

Ik ben geboren in Amsterdam in 1938 uit het huwelijk van Izaak Sealtiel en Theodora Sealtiel-Leon.
Waarschijnlijk hebben mijn ouders aan zien komen dat de nazi’s ons Joden zouden op ronselen en via de helden van de ondergrondse verzetstrijders hebben ze mij doen onderduiken bij 4 verschillende families in Limburg en zelfs in Zwitserland, maar daar mochten we niet blijven.

Ik heb de naam van mijn oma geadopteerd. Saline Mietje van der Hak-Van Zuiden. Zij is samen met mijn opa Nathan Heiman van der Hak omgekomen in Auschwitz.

Ik heb de naam van Samuel Groenteman geadopteerd.
Mijn moeder heeft hem gekend.
Zijn verhaal greep mij enorm aan. Klein kind, moederloos en dan onderduiken bij vreemde mensen.
Zijn vader zat ergens anders ondergedoken. En dan, door verraad, opgepakt worden, naar Westerbork en uiteindelijk Auschwitz.  Zo intens triest en zo verschrikkelijk!
Zijn naam mag niet vergeten worden!!

Zojuist heb ik een naam geadopteerd! Via de website Joods monument heb ik gezocht naar mensen die hetzelfde beroep uitoefenden als ik nu. Ik heb dus gezocht naar een schrijnwerker. En die heb ik gevonden in de persoon van Soesman Waas.

Fredi was mijn vriendinnetje. Ze was plm. 3  jaar ouder dan ik, maar onze ouders waren bevriend, en we waren beiden enige dochter. Op woensdagmiddag, als we geen school hadden gingen we vaak met onze moeders naar V en D, waar we een kindercomplet kregen.
Fredi sprong en huppelde altijd vooruit, hinkelend op de stoeptegels, twee-een, twee-een; met haar jasje fladderend om haar heen.

Toen het plan voor de Namenwand kwam, heb ik geen moment getwijfeld en heb ik voor mijn vader, de naam van mijn Opa en dus zijn vader, geadopteerd en het certificaat als verrassing cadeau geschonken aan mijn vader.

Roosje Henselein 16-7-1928, 14 jaar. Deze naam heeft mijn moeder Sjaan Turkenburg, 23-7-2015 overleden, geadopteerd.
Wat haar het meest aansprak is dat Roosje in Ouder-Amstel woonde met haar familie.

Ik heb de naam van mijn moeder geadopteerd:
Elisabeth Eleonora Hemerik - van Dam: geboren in Den Haag op 02-12-1904 en overleden in Auschwitz op 31-01-1944

Ik heb de naam van mijn tante Sophia Marcus geadopteerd als bijdrage aan het monument.
Van al mijn tantes was zij mijn favoriet en ik herinner me mijn verblijf in haar appartement in Amsterdam en het samen boodschappen doen nog erg goed.

Mijn oudoom Alfred Kahn, mijn oudtante Trude (Bauer) Kahn en hun 13 jaar oude dochter Annemarie Kahn zijn alle drie gestorven in Auschwitz. Ik heb een bloedverwantschap met beide ouders, omdat ze zowel van mijn vaders als moeders familie waren. Mijn overgrootmoeder, Bertha (Scheuer) Kahn, was ook gedeporteerd uit Amsterdam en gedood in een concentratiekamp.

Het Nederlandse Auschwitz Comité heeft recent een campagne gestart om een monument te gaan bouwen voor alle 102.000 Nederlandse Joden die omgekomen zijn tijdens de Tweede Wereldoorlog, waarop al hun namen vermeld staan. De website, die beschikbaar is in het Nederlands en in het Engels, kan je hier vinden. Nog belangrijker, je kan helpen met de totstandkoming ervan door voor 50 euro een naam te adopteren van één van de slachtoffers met als doel om uiteindelijk de vijf miljoen te halen die nodig is om het Holocaust Namenmonument te kunnen bouwen.

Daniel van IJssel geboren op 22 oktober 1915 te Den Haag, trouwde met Elisabeth van der Kleij. Zij kregen samen een zoon Hubertus (Bert) van IJssel, mijn vader. Het is raar om te zeggen, maar toch staar ik met trots naar het ontvangen certificaat met de naam Daniel van IJssel, Holocaust namenmonument. De trots is mijn achternaam, die altijd zal voortleven en nooit vergeten mag worden.

Mijn moeder Corrie is de kleindochter van Cornelia Swaab-Appel. Zij was vier jaar oud toen zij haar oma, ooms, tantes, nichtjes en neefjes zag voor het laatst.

Ik heb vandaag de naam van mijn oom gekozen Isaac de Jong  20-03-1908 geboren te Nijmegen. De reden waarom ik hem heb uitgekozen boven de rest van mijn familie die de oorlog niet hebben overleefd is het volgende.

David van Rijn was een neef van mijn overgrootvader. David van Rijn trouwde op 13 maart 1929 in Rotterdam de Joodse Judith Mol. Zij kregen 2 kinderen: Geertruida (1930) en Gerson David (1933).

Ik  ben Marianne van Embden en mijn beste vriendin is Phili Bollegraaf. We kennen elkaar al meer dan 30 jaar en ons gezin was ook heel goed bevriend met haar ouders, Barend en Joke Bollegraaf- Creveld.

Het zal 1922 geweest zijn als mijn moeder, Corrie, 18 jaar oud, in betrekking komt bij mevrouw Katoen, denkelijk toen al weduwe (ik heb moeder nooit over een echtgenoot gehoord) met twee zoontjes: Max, 5 jaar en Alfred, 4 jaar. Een klein Joods gezinnetje in de Van Musschenbroekstraat in Amsterdam.

De resultaten van mijn stamboomonderzoek bevestigde voor mij nogmaals de waanzin van deze oorlog en Holocaust.
Op het oorlogsfront stonden namelijk de vele jonge zonen van onze Amerikaanse tak lijnrecht tegen over de jonge zonen van onze Duitse tak.

Dag lieve oma en opa!
Een doodnormale zin die kleinkinderen zeggen tegen hun grootouders. Maar ook een zin die ik zelf nooit heb kunnen uitspreken, want al mijn Oma's en Opa's waren al dood toen ik geboren werd. Bij ons in de familie werden we niet zo oud werd altijd gezegd...

'De naam die ik gekozen heb is die van het zusje van mijn moeder, die in 1942 op 17-jarige leeftijd door de nazi's is vermoord. Ik heb haar naam gekozen omdat ik naar haar vernoemd ben, een naam waar je je levenslang van bewust bent.

De  naam die ik adopteer is de naam van mijn oudtante.
Mijn vader, Frits Gerzon, beschouwde haar als zijn 2e moeder.

Wij woonden tot 1943 in een halve woning met één kamer en een alkoof in de Knollendamstraat in Amsterdam. Gelukkig kregen wij in september een betere woning aangeboden in de Transvaalbuurt: Majubastraat 7 II. Een woonwijk waar aanvankelijk veel Joodse gezinnen woonden, maar waar na de razzia's veel huizen leeg stonden.

Heb de site de laatste dagen veel bezocht. Met tranen in mijn ogen de verhalen gelezen van allen die hun bijdrage geleverd hebben.

Wij hebben niemand in onze familie die kennissen, familie of vrienden hadden met een Joodse achtergrond.
Iedereen woonde op het Groningse platteland. Een gebied waar voedsel etc. volop voorhanden was.

Wat een prachtig initiatief. Als Puttenaar ben ik erg betrokken bij de gevolgen van de Puttense razzia. De laatste overlevende (van de 661 getransporteerden, kwamen er slechts 48 terug) was Jannes Priem, vorig jaar overleden. Hij was een goede vriend en was in Bergen Belsen in de tijd dat Anne Frank daar overleed.

Op 12 mei 2009 heb ik het voormalige Nazi-vernietigingskamp Auschwitz-Birkenau bezocht, het wereldwijd meest bekende en beruchte symbool van terreur, genocide en de Holocaust. Van deze ‘Anus Mundi’, zoals een SS-arts het kamp ooit noemde, gaat nog immer een zekere dreiging uit. Vooral het poortgebouw van Auschwitz-Birkenau maakt op de bezoeker een lugubere indruk.

De moeder en zeven broers en zussen van mijn opa Jacob Mozes van Gelderen zijn allen omgekomen. Hij overleefde, omdat hij getrouwd was met een niet-joodse vrouw.

Wij verhuizen op 2 juni 2014 naar Zeist naar een appartement met twee balkons. Één balkon kijkt uit op het Walkartpark en in het park staat een gedenkportaal met alle namen van de weggevoerde Joodse inwoners van Zeist.
Ik ben geboren in Rotterdam op 27 december 1939 en ik heb de naam geadopteerd van Israel Benjamin Keller, geboren op 23 december 1939. Hij overleed op 23 juli 1943 in Sobibor.

Ik woon alweer ca. 18 jaar in Amerika maar kan Nederland niet vergeten.  Ik ben 20 mei 1946 in Amsterdam geboren. Mijn vader, Mozes Wessel en mijn moeder Anna Wessel, hebben de oorlog overleefd maar helaas heeft een heleboel van onze familie het niet overleefd.

Ik woon al weer zo'n 20 jaar in Amsterdam. En met veel plezier. Momenteel wonen wij met twee jonge kinderen in de Plantagebuurt, naast de Joodse synagoge, aan de Nieuwe Kerkstraat. Vandaag heb ik een naam geadopteerd: Hanna Mok-van Gelderen. Zij woonde op ons adres en is overleden in Sobibor in 1943.

Mijn moeder Elisabeth Agsteribbe kwam uit een familie met een vader en moeder met 4 kinderen waarvan 2 zusjes, 1 broertje van 7 en zijzelf.
Behalve mijn moeder die ondergedoken is geweest in Belgie, heeft niemand de oorlog overleefd.

Mijn opa is op 11 mei 1940 invalide geworden door de allereerste bom op Amsterdam op de Blauwburgwal. Door de oorlogsjaren heen heeft hij mensen gefussieerd zien worden op de Apollolaan in Amsterdam.

Zojuist heb ik de naam van Maria Eva Wiesel geadopteerd, geboren op 22/5/1934 in Budapest, gestorven in Auschwitz op 5/10/1942. Ze is geen familie van mij, maar ze is geboren in dezelfde stad, gestorven op dezelfde dag als mijn tante Anna Marie Schwartz.

Zojuist heb ik de naam Elisa Gonny Elsas geadopteerd. Zij is op 28 augustus 1927 geboren in Baarn en op 27 november1942 overleden - in de omgeving Auschwitz. 15 jaar oud was zij toen ze is overleden.

Ik heb zojuist een naam geadopteerd voor het namenmonument: Anita Marjo Benjamins, oud 2 jaar in 1942.
Marjo was in die tijd ons buurmeisje, wij woonden 2- en 3-hoog en de familie Benjamins op 1-hoog in de Rivierenbuurt in Amsterdam-Zuid.

Ik was te jong om me mijn vader te herinneren, zo ook mijn grootouders en ooms en tantes.
Wij hadden een moeder die echt niet over de oorlog kon praten, wat ik mij goed kan voorstellen. Het heeft haar leven voorgoed op een negatieve manier beïnvloed...

Wij hebben de naam van Simon Knap geadopteerd. Hij was een buurjongetje van mijn man Henk Klootwijk die in de Banierstraat woonde in Rotterdam.
Zijn zussen, vooral Aartje, speelden met hem in de straat waar mijn man toen hij 8 jaar was het gezin heeft zien wegvoeren op een ochtend.

Ik wil Levi Vlessing herdenken, het neefje van mijn echtgenoot Louis Vlessing die op 3 jarige leeftijd in Auschwitz is vermoord.

De familie SCHOTT woonde tot hun wegvoering in Den Haag op de Ruychroklaan. Wij woonden naast hen op nummer 143.
Het hele gezin werd op een slechte dag gearresteerd en later in Auschwitz vermoord. Ondergetekende was getuige van dit drama.

Vader – Fred Lankhout - wilde niet onderduiken maar heeft geprobeerd via Spanje naar Engeland te vluchten, is in Frankrijk gepakt, uit de trein naar Auschwitz gesprongen en ter plekke doodgeschoten.

Mijn naam is Alexandra Broekarts, geboren in 1971. Mijn moeder, Maria "Marietje" van der Vennen haar liefste schoolvriendinnetje was Eva "Evi" Voss, geboren 25 mei 1930. Ze was de eerste die na de familie in mijn moeders poesiealbum schreef, toen ze dat kreeg voor haar 9e verjaardag in 1940.

Het navolgende drama speelde zich af bij onze overburen in de Anna Paulownastraat nr 33 te Groningen.
Nadat de heer Israël de Haas al op transport afgevoerd was , was Froukje Polak aan de beurt.  Voor ons  jongens van rond de 6-7 jaar, die altijd op straat speelden,  was het Mevrouw de Haas niet wetend dat het zijn huishoudster was, die bij hem inwoonde.

Mijn naam is Salomon Natkiel. Mijn ouders Joseph Natkiel en Marianne Velleman zijn in Sobibor omgekomen en ook mijn opa en oma Betje Goudsmit en Salomon Natkiel en David Velleman en Rachel Wijnschenk. Mijn familie had een zakenrelatie met Janus Evers uit Eindhoven.

In Lopik is in de oorlog een meisje ondergedoken geweest. Zij was 8 jaar en was ondergedoken onder de naam Fanny. De onderduikfamillie heet De Bruyn en had een transportbedrijf.

Ik ben de kleindochter van de heer Jozeph van Cleef en wou graag het verhaal van mijn grootvader - die ik niet gekend heb – en van zijn vrouw  Agnès van Cleef-Smekens en hun dochter, mijn moeder dus, Colette van Cleef-Keymeulen met u delen.

Niet zo spectaculair, ik heb vier namen geadopteerd, ik had er wel over de honderd willen adopteren. Zo lang is de lijst met familieleden, die ergens in Europa zijn achtergebleven, het gros overigens in Auschwitz en Sobibor.

Nog steeds denk ik iedere keer als ik gemberkoek bak aan de familie de Pool. Mijn grootmoeder kreeg het recept van de moeder van Chelly de Pool. Zij was vanaf de schoolbanken de hartsvriendin van mijn moeder.

Toen ik de aanbevelingsbrief voor het Holocaust Namenmonument onder ogen kreeg, viel mijn oog op de vierde foto, waarop Peter Zwaga een foto in de hand houdt van Meijer Groenteman met vrouw en kinderen. In de oorlog was Elisabeth Groenteman bij mijn oom en tante in Bolsward ondergedoken.

Mijn gift heb ik gegeven ter herinnering aan mijn vriendinnetje en buurmeisje  HELENA SPREEKMEESTER. Zij woonde met haar ouders - zeer lieve mensen - en oudere broer in de Amsterdamse Rivierenbuurt.

Wij, de negen kleinkinderen van Anna van Duren - van Lier (1871-1937) hebben onze grootmoeder nooit gekend.
Haar drie zoons Kees, Maurits en Hans waren dol op hun ‘Moetje’. Moetje op haar beurt was erg gehecht aan haar vier broers. Er is een oude studiofoto van rond de eeuwwisseling waar ze alle vijf op staan en er zijn vooroorlogse fotoalbums en 8mm films waarin ze voorkomen.

Dit is het laatste verjaarspartijtje van mijn klasgenootje Sonny Mogendorff. Zij is de tweede van rechts. Haar broertje Bertie zit naast haar. Links van haar Tamara Groen, die nog net op tijd naar Amerika ging met haar ouders, evenals haar nichtje Myra Stein, helemaal aan de linkerkant.

Het echtpaar David en Hella Hoch verhuisde na de Eerste Wereldoorlog van Lódz (Polen) naar Enschede. David Hoch was in Enschede werkzaam als textielhandelaar.

Tijdens de razzia in Enschede op 14 en 15 september 1941 werd David Hoch door de Nazi’s opgepakt. Een groep van 106 Joodse mannen uit Enschede werd naar het concentratiekamp Mauthausen (Oostenrijk) afgevoerd.

Een gebeurtenis staat mij nog helder voor de geest.
Ik was 11 jaar en liep op het Rapenburg in Leiden.
Voor mij uit liep een jong meisje met de jodenster op haar mantel.
Zij wilde door het Van der Werffpark gaan, voor joden verboden.

Ik wil graag Alida Kropveld (1935)  adopteren, het zusje van mijn moeder. Het grote drama voor mijn opa en oma dat hun dochtertje Alida tijdens haar onderduikadres in Honselerdijk door de zoon van de slager werd verraden voor een paar gulden. Ze werd tijdens Koningendag opgepakt en naar Westerbork vervoerd. Mijn grootouders zijn haar nog achterna gereisd maar het mocht niet meer baten.

Ik heb de namen van mijn opa Hartog Sacksioni en mijn oma Mathilda (roepnaam Tilly) Sacksioni-Perel geadopteerd. Ik heb mijn opa en oma nooit gekend. Wat had ik ze graag willen leren kennen en wat had ik graag door ze verwend willen worden.

Graag adopteer ik 3 namenmonumentnamen. 2 Namen namens mijn beide (overleden) ouders, destijds actief in het verzet (mijn vaders tekentalent was hem behulpzaam bij het vervalsen van (o.a.) persoonsbewijzen waardoor onderduikers, o.a. dat kleine Joodse meisje van toen (haar naam hoeft gelukkig niet op het monument) konden overleven.

Ik las in de krant van uw plan een 'holocaust-namen-monument' op te richten in het Wertheimpark in Amsterdam en ik moet zeggen dat ik dat een zeer goed plan vind! Vandaar dat ik gelijk een naam heb geadopteerd, Sara Arpels, geboren te Amsterdam 29 april 1892, vermoord in Sobibor 2 juli 1943. Waarom heb ik juist deze naam gekozen?

Dit  zijn mijn Grootouders van moeders kant. Ik heb tot mijn 17e jaar nooit geweten of vermoed dat er een Joodse kant was. Naar aanleiding van de dodenherdenking in 1961, zei mijn moeder plotseling “ik ben ook Joods”.  Mijn broer en ik keken haar stomverbaasd aan en zeiden, waarom heb je dat nooit gezegd, waarop zij antwoordde, “ik ben bang!”

Met nog vele andere familieleden, van zowel mijn vaders als mijn moeders kant, zijn o.a. alle vier mijn grootouders vermoord.

In memoriam: Henrica (Heintje) Bobbe de Vries.
Deze trouwring van 28 augustus 1889 is een aandenken aan onze lieve Overgrootmoeder, die in Auschwitz vermoord is in het barre jaar 1943.

Openlijk mijn naam hier schrijven, voelt al bijna als een bevrijding. Dat is dan ook gelijk de dubbele laag die je een levenlang met je meedraagt… Ik ben naar ik vermoed de jongste van de tweede generatie. Dat wat voor velen zo ontzettend lang geleden lijkt, is eigenlijk nog heel erg dichtbij. 

Mijn opa nam na de oorlog een pleegdochter in huis naast zijn 5 kinderen, een joodse vrouw uit Duitsland, die mijn tante werd. Ik heb iemand met haar familienaam geadopteerd. Waarschijnlijk was mijn opa ook van Joodse afkomst, maar dat zullen we nooit weten, want dat geheim ging mee het graf in.

Matje de Vries- Schellevis is mijn grootmoeder. Ik heb haar vreselijke gemist in mijn leven. Nu ikzelf oma ben van 4 kleinkinderen komt het nog harder binnen. Ook ben ik naar haar vernoemd.

Mijn moeder, Elsje Neeter, was 26 jaar toen haar beide ouders werden weggevoerd en vermoord. Het feit dat zij nooit heel lelijk heeft gesproken over de Duitsers in het algemeen vind ik nog steeds verbazingwekkend.

Mijn vader was actief in het verzet. Hij is echter midden 1944 door een slechte Nederlander verraden. Die gebeurtenis heeft een enorm effect op mijn leven gehad.

Mijn moeder is vernoemd naar haar overgrootmoeder Sophie Sachs.  Toen ik jong was vroeg ik of ze mij ook vernoemd heeft, wellicht naar de broer Hans van mijn vader.  Mijn moeder antwoordde beslist dat dat niet het geval was, maar dat ze Hans gewoon een leuke naam vond.

Dierbaren komen afscheid nemen en lieve woorden begeleiden het geheel.
Men rouwt en herdenkt. Dan begraven wij met elkaar de mens die zo juist afscheid heeft genomen van deze wereld.
De nabestaanden kunnen wat later het graf bezoeken, bloemen leggen en de steen met de naam aanraken. Zo blijft de overleden mens voortleven bij hen die hen dierbaar waren en krijgen wij vrede met het feit, dat een van ons er niet meer is. We kunnen gedenken en herdenken.

Als kind al speelde ik in de onderduikkast in mijn ouderlijk huis en hoorde een deel van het verhaal over de onderduik van het joodse echtpaar Sander en Regina Israëls - Kern bij mijn grootouders in Varsseveld. Hun oudste dochter is tijdens de onderduikperiode geboren. Ik logeerde ook bij hen en kwam onder de indruk.

Ik ben in Israël geboren, als enige dochter van ouders die in 1947 naar het toenmalige Palestina vertrokken omdat het leven ze in Amsterdam niets meer te bieden had: ouders, grootouders, broers, zusters, neven, nichten ..... iedereen was vermoord.

Vanmiddag ontving ik uw oproep deel te nemen aan het holocaust namen monument. Dat heb ik inmiddels gedaan, en de namen van mijn vier grootouders  “geadopteerd”.

Ondanks dat ik 11 jaar na de bevrijding geboren ben heeft de 2e wereldoorlog altijd ongemerkt een sluimerende rol gespeeld in mijn leven. Een groot gedeelte van mijn jeugd heb ik bij mijn grootouders doorgebracht.  Als er verhalen waren werden deze nooit met jaartallen aangeduid, maar met “voor de oorlog, in de oorlog en na de oorlog.”

Mijn broer en ik zijn als kind opgegroeid zonder opa. Dat lijkt niet zo heel bijzonder totdat ik er op enig moment achterkwam dat mijn vader zonder vader (en ook zonder opa trouwens) was opgegroeid. Natuurlijk hadden wij nog een opa, maar het was niet helemaal hetzelfde.

Aan mijn vader’s kant: hij bracht mijn tante Sofie Wittmann-Stein, haar man Emanuel en zoon Friedrich na de ‘Anschluss’ uit Weenen naar Nederland. In 1942 zijn ze gedeporteerd en in Auschwitz vermoord; andere familieleden van hem zijn vanuit Wenen gedeporteerd en vermoord. Hij bracht mijn grootmoeder Chana Stein ook naar Nederland, maar zij is in de Joodse Invalide in Amsterdam overleden voordat dit Instituut door de Nazis leeg gehaald en gedeporteerd is.

Mijn vader, violist is in 1943 door een NSBer verraden en uit zijn schuilplaats getrokken gedurende een razzia. Vader is gedeporteerd en gelukkig terug gekomen uit een der afschuwelijke kampen.

Hoe hard en afschuwelijk kan het leven zijn. Wat een aantal mensen ten deel valt is soms onbeschrijfelijk en wil je niet meemaken!

Joseph Schrijver heeft geen dagboek geschreven. Er is geen museum te vinden dat zijn naam draagt. Zijn leven is niet verfilmd en er is ook geen musical over hem gemaakt.  Tel de vingers van je hand en dan heb je, denk ik, het aantal nog in leven zijnde mensen dat Joseph Schrijver gekend heeft.

Wat een ontzettend goed initiatief is dit nieuwe Holocaust monument.Mag dit monument gaan dienen als een overdenking, een tastbaar iets, een waarschuwing dat dit NOOIT meer mag en kan gebeuren.

Maar bovenal een troost voor alle overlevenden en familieleden die deze tragedie hebben overleefd en doorstaan, maar nog iedere dag met deze zware last op hun schouders lopen.

Op 7 augustus 1927 gebeurde er een verschrikkelijk tramongeluk op de Naarderstraat in Laren. Twee trams botsten op elkaar. Bij dit ongeval vielen verschillende doden, waaronder 3 leden van een gezin. Het echtpaar Emanuel Lisser en Jeannette Vischschraper en hun dochtertje Greta. De achtjarige Nico overleefde het ongeluk als enige van het gezin, hoewel zwaar gewond. Er moest een been bij hem geamputeerd worden. 

Ik heb Jetje Wilhelmina de Vries uitgekozen, omdat zij een schoolvriendinnetje van mijn moeder is geweest. Ik heb het poëzie-album van mijn moeder nog in mijn bezit, en mijn moeder heeft vaak verteld over de joodse meisjes, die in haar klas zaten, en niet meer teruggekomen zijn na de oorlog.

Mijn oom, Guillame v.d. Boogaart is op 4 mei 1945 omgekomen op de Cap Arcona Daar is hij samen met zo'n 9000 andere Concentratie Kamp gevangen door de Duitsers als vee ingescheept.

Ik vind het een mooie gedachte dat er misschien een holocaustmonument komt.  Veel namen van omgebrachte Joodse mensen staan weliswaar vermeld in de voormalige Hollandse Schouwburg, maar het zou mooi zijn als er nog een monument komt met de namen van de vermoorde Joodse families. Ik hoop dat het gaat lukken en wens de initiatiefnemers veel succes.

Mijn naam is Sandra Jansen. Ik ben 48 jaar, getrouwd en moeder van 3 dochters. Ik ken dus alleen de verhalen van de oorlog via mijn grootouders en ouders. Mijn opa en oma hadden 3 Joodse onderduikers, deze hebben de oorlog overleefd.

Op 14 december 2013 werd mijn 1e kleinkind, een jongen, Levie geboren. Hij is vernoemd naar mijn grootvader Levie Bonn, die op 23 april 1943 samen met mijn grootmoeder, Hanna Diamant, vermoord werd in Sobibor.

Ik heb Roosje Drilsma gekozen. Wij waren leerling op dezelfde  school.

Gaarne wil ik langs deze weg mijn korte impressie kwijt van het opbrengen van de Hr. de Miranda van Joodse bloede door een Nederlandse politie agent!

Ik heb nooit mijn grootouders, Moses en Rebecca Abram-de Paauw en Nathan en Rachel Berkelo-van Coevorden gekend. Ik ben blij als ik de namen van mijn grootouders lijflijk kan aanraken, want ik heb ze zo gemist

Ik gedenk plechtig het gezin Groenteman-Kroonenberg dat rond 1940 op ons adres heeft gewoond.