Ik heb de naam van mijn overgrootmoeder 
geadopteerd, Eva Schelvis-Italiaander, geboren 7-8-1863, vermoord in Sobibor 26-3-1943

Dankjewel Slagerij Heine in Valthermond. Hartverwarmend. Ik ben helemaal ontroerd, de tranen springen mij in de ogen van verbazing. Met deze mooie donatie kunnen we op slag een extra adoptie plegen.

Dat vroeger alles beter was, heeft vooral te maken met een slecht geheugen. Als kind ruilde ik tijdens de wederopbouw jaren na de oorlog WO II 1940-1945 in het voormalige huis van de gedeporteerde slager Daniël Lezer en zijn gezin altijd 1 x per week mijn kinderleesboeken bij mevrouw Warta in de oude 'pop up' bibliotheekkast op woensdagmiddag. In het huis van voorheen de Joodse slagersfamilie Daniël Lezer aan Zuiderdiep 506, in het lommerrijke lintdorp Valthermond.

De Hecht viool was eigendom van een Duitse vrouw, Fanny Hecht, de familie was gevlucht naar Nederland om aan de nazi’s te ontkomen. Zij en haar gezin kwamen in Amsterdam wonen. Daar raakte ze bevriend met een buurvrouw, Helena Visser, met wie ze viool speelde.

Jannette Daniel-Behr en haar familie woonden in Sinzenich, Duitsland. Toen zich kort na 1932 de donkere wolken van de NSDAP samentrokken en tegelijkertijd de bewegingsvrijheid werd beknot, emigreerde Jannette naar Nederland samen met een gedeelte van haar volwassen kinderen. Jannette, Frieda, Joseph, Daniël, Robert en Martha kwamen in 1935 wonen in haar huis aan de Julianalaan in Bilthoven.
Later in 1937 kwam daar ook Ernst Scheuer, haar kleinzoon, wonen.

Recent heb ik de naam van Benjamin Jacob Krönstein geadopteerd en heeft mijn zuster de naam van zijn grootmoeder Judik Pais-Spijer geadopteerd.
Zij maakten deel uit van een (drie-generaties-) Terschellinger Joodse familie: Judik Pais-Spijer, Sara Pais en Benjamin Krönstein (op Terschelling destijds kennelijk bekend als Bennie Pais).

Ik heb de naam van Rosetta van Gelderen-de Leeuw geadopteerd. Rosetta is op 89-jarige leeftijd gestorven na aankomst in Sobibor, waar ze vanuit de Joodse Invalide via Westerbork naartoe was getransporteerd. Haar man was voor de oorlog al overleden. 
Rosetta en haar man hadden negen kinderen. Daarvan zijn er vijf in 1942 vermoord in Auschwitz; één is in 1942 in Polen op de vlucht doodgeschoten; één is in 1943 omgekomen in een kamp in Zakrow in Polen; en nog één is in 1944 in Auschwitz vermoord.

Ik heb het steentje geadopteerd met de naam van Hermine van Collem, geboren 23 april 1913. 
Zij was de pianolerares van mijn broer Hans. Ik zelf heb haar nooit gekend, want ik was pas 3 jaar toen zij werd gedeporteerd (1942). Mijn broer was 11 jaar ouder; zij heeft de basis gelegd voor zijn latere uitstekende pianospel.

Bram Gottfriedt
(Roswinkel, gemeente Emmen, 1892, vermoord in Midden Europa 1944)
Aron Gottfriedt
(Roswinkel, gemeente Emmen, 1890)
Jannette Gottfriedt
(Roswinkel, gemeente Emmen, 1888 – vermoord in Auschwitz, 1942)

Henriette Estella Cohen Geboren: 16-5-1917 te Den Haag
Vermoord: 30-9-1942 te Auschwitz
Roepnaam Hetty.

Hetty was de verloofde van een goede vriend van mijn ouders. Zij was verpleegster.

Ik heb geen directe link met de Holocaust. Mijn vader en oma hebben het Jappenkamp overleefd. En lang hebben ze met hun ziel onder de arm in Nederland rondgelopen. 

Mijn naam is Rolf Langstadt, ik ben 74 jaar oud en woon in Duitsland.

Mijn hele familie was in verschillende Concentratiekampen tijdens de Tweede Wereldoorlog.

Robby Langstadt en ook de rest van mijn familie tot op mijn ouders zijn in Auschwitz gedood.

Mijn oma was zangeres/zanglerares in Utrecht en gaf o.a. zangonderwijs in het Joodse Weeshuis (Centraal Isrëalitisch Weeshuis) in Utrecht.
Ze maakte mee dat eind 1942 het gebouw werd gevorderd en alle bewoners incl. directie en personeel naar Amsterdam werden gezonden (en van daar naar Westerbork).
Mijn oma was vooraf gewaarschuwd dat ze maar niet meer moest komen omdat het te gevaarlijk werd. De directie was aangeboden onder te duiken, maar bleef bij de kinderen. 35 jaar later vertelde mijn oma nog steeds met huivering dat het hele weeshuis leeg was.

Vandaag heb ik dan eindelijk 2 namen geadopteerd van twee mensen. En ik doe dat met mijn moeder in gedachte: Dini Wolf, die als 15 jarige in Utrecht woonde en al vroeg na de bezetting actief werd in het verzet.

Toen ik bijna 40 was, heb ik gehoord dat mijn moeder joods was. Al vele malen in mijn leven heb ik gemerkt dat er iets niet klopte in het verhaal dat ik hoorde en ook toen ik bij een joodse familie in London au pair was.
Het was een korte zoektocht, de gegevens waren er zo en ik dacht dat ik een oma/opa zou hebben en tantes en ooms, neven en nichten. Helaas, er was niemand meer en allen zijn vermoord. Toen kwam het grote verdriet, en besefte ik waarom ik me altijd zo alleen kan voelen en heb gevoeld.

Mijn grootvader, Jacob Ehrenreich, zoon van Abraham Ehrenreich, uit Deventer, mist op het namenmonument. Misschien is dit omdat hij niet gedeporteerd is. 
Omdat hij gemengd getrouwd was en diabetespatiënt heeft hij deportatie enige tijd kunnen ontlopen. Uiteindelijk moest hij toch onderduiken en is opgepakt door de Duitsers. Samen met enkele verzetstrijders is hij gevangen gezet in de Oxerhof, een landhuis tussen Deventer en Bathmen. 
Vlak voor de bevrijding, toen de Duitse bewakers inzagen dat ze gingen verliezen, hebben ze zich bezat en alle gevangenen doodgeschoten. 

Ik heb de naam van Marie Roozendaal geadopteerd. Ze was één van de mensen van wie de naam vroeger wel eens viel. Tante Marie, oom Ies, oom Siegfried. Het bleven namen want ze waren er geen van allen meer. 

De Fam. Gans had in Vaals een slagerij annex groothandel in rundvlees.
Mijn grootvader kocht bij hun voor zijn zaak rundvlees in.
Mijn moeder kende de kinderen Gans heel goed.

Mijn gehele jeugd heb ik mijn oma liefdevol horen vertellen over haar overbuurvrouw Lotte en hoe de Tweede Wereldoorlog haar noodlottig werd.
Als Lotte namelijk per trein onderweg is naar een onderduikadres wordt ze opgepakt. Haar man Dave niet, maar hij geeft zich op dat moment vrijwillig aan.
Beiden worden weggevoerd naar Kamp Westerbork en op 31 augustus 1943 gedeporteerd naar Auschwitz.

Boris Kahn was natuurkundige en werkte vanaf 1939 op het Fysisch Laboratorium in Groningen.

Mijn vader, Ben Nijboer, heeft in Groningen natuurkunde gestudeerd en zo hebben mijn ouders Boris en zijn vrouw Ida (Iet) leren kennen. Iet en mijn moeder Ali werden vriendinnen. Of de beide mannen naast vakgenoten ook vrienden waren, weet ik niet.

Mina Stokvisch.
Haar naam heb ik geadopteerd.
Zij was het buurmeisje van mijn vader. Mina woonde in de Vrolikstraat 273, 2 hoog in Amsterdam Oost.

Mijn vader sprak wel eens over haar. Ze speelden met elkaar en in ene was ze weg...

Op 26 december 1944 werd ik geboren in Rotterdam. Mijn ouders hadden twee Joodse stadgenoten in huis genomen, die bij onraad onder de vloer verdwenen. Zij waren 15 jaar ouder dan mijn ouders en konden mijn moeder helpen bij de verzorging van haar eerste kind. Ik kreeg maar weinig voeding in die barre winter. Gelukkig wist mijn tante Hetty roomboter te bemachtigen, heel kostbaar in die tijd en een zeer welkome steun voor mijn moeder.

Ik heb de naam van Theodore Prins geadopteerd. Hij was een broer van mijn oma en op 29-jarige leeftijd samen met zijn vrouw Flora Prins-Hirschel vermoord in Sobibor. Hij is weggevoerd vanuit de Berg stichting en via Westerbork naar Sobibor gevoerd.

Ik heb net de naam van Carlina Goudsmit-de Groot geadopteerd.
Ik ben al jaren geïnteresseerd in deTweede Wereldoorlog en dus ook in de Holocaust.
Zo ben ik o.a. op de website van joods monument terecht gekomen.
Ik ontdekte dat je op die site op naam kan zoeken. Ik heb de gewoonte ontwikkeld om dat met mijn voornaam te doen. Carlina is namelijk een niet veel voorkomende naam.

Mijn grootvader D. Dooijes en mijn vader D.R. Dooijes hadden voor, tijdens en na de oorlog de confectiefabriek “R. Dooyes Confectie Fabrieken” in Amsterdam, st. Willibrordusstraat.

Mijn vader vertelde mij wel eens dat dit een echt jodenvak was en had erg veel respect voor hen en er werkten ook velen in de fabriek. Ik kende als kind bijvoorbeeld meneer Hirt en mevrouw de Hond.

Hierbij een foto van de gemeentelijke Lagere school in Leeuwarden in de 20-er jaren van de vorige eeuw. Dit is de klas van mijn vader. Vele onschuldige kinderen die geen weet hadden wat er aan zat te komen de komende jaren. Er zitten drie jongens op de grond voor de rest van de klas. De middelste is Abraham (Bram) Keizer, de beste vriend van mijn vader. Zij kwamen ook bij elkaar over de vloer. Een vriendschap door dik en dun.

Afgelopen zondag 19 september 2021 hebben mijn moeder (Cornelia v.d. Boon-Kleijn) en ik de uitzending bekeken van de onthulling van het Holocaust Namen Monument.
Dit ontroerde ons, en vooral mijn moeder zo hevig, dat we besloten om de naam te adopteren van Eliazar Danser.
Dit is het verhaal van mijn moeder, zij is 91 jaar en kan zich alles nog goed herinneren wat er in de oorlog afspeelde in Scheveningen.

Mijn opa heeft in de oorlog een vader en een zoon Vomberg 900 dagen voor de vijand verborgen gehouden, niet lettende op eigen levensgevaar of voor het gevaar van het verliezen van zijn met zoveel moeite verworven eigen bezittingen.

Na de indrukwekkende opening afgelopen zondag van het Holocaust Namenmonument heb ik gisteren een naam van een Joods kindje, Charles Schwarz uit Vaals, geadopteerd. Waarom juist hem? In de oorlogsverhalen van mijn oudtante kwamen regelmatig de namen van de familie Schwarz: Benno, Renate en Karlchen oftewel Charles, ter sprake. Een hartelijke vriendschap was er ontstaan tussen haar ouders en Benno en Renate.

Ik heb vandaag de namen geadopteerd van drie jonge mensen die in Cuijk zijn geboren: Elizabeth Andriesse, Hugo Andriesse en Andre Andriesse.

Bij de opening van het namenmonument was ik erg onder de indruk van de verhalen en toespraken. Tevens vond ik de wijze waarop Jacques Grishaver er voor heeft gezorgd dat dit monument tot stand is gekomen bewonderenswaardig.

Mijn naam is Sander Hamburger, geboren als Salomon Hamburger (ik heb mijn naam 20 jaar geleden gewijzigd). De familie aan mijn vaders kant zijn bijna allemaal vermoord. Dit heeft een grote impact op mijn vader gehad, die ternauwernood aan moord is ontsnapt, en dus op mij en mijn beide zussen.

De tweede wereldoorlog heeft ook mijn familie niet onberoerd gelaten. De oudste broer (16) van mijn moeder - Teun - werd in november 1944 op ongelukkige wijze doodgeschoten door Engelse piloten. Teun was gefascineerd door de oorlog; hij hield dagboeken bij en als er ergens in Noord-Holland iets gebeurd was, dan fietste hij er naar toe om polshoogte te nemen en er later uiteraard in zijn schriftjes verslag van te doen. Ook was hij zeer geïnteresseerd in vliegtuigen en dat heeft hij dus met de dood moeten bekopen; toen hij met z’n paarden en een wagen met graan naar de coöperatie ging, spotte hij in de verte aankomende vliegtuigen. In plaats van onder de wagen te duiken, ging hij op de uitkijk staan om te zien wat voor type vliegtuigen het waren. De Engelse piloten moeten hebben gedacht dat het een Duitser was die er met Nederlandse goederen vandoor wilde gaan..

Onze opa was Jacob Waterman, geboren 31-10-1914.
Hij is samen met zijn ouders, broers en zusje opgepakt en naar Westerbork gebracht. Onze opa is als enige van het gezin ontsnapt uit Westerbork en is daardoor ook de enige overlevende. Zijn ouders, zus en 2 van zijn broers zijn vanuit Westerbork afgevoerd naar Auschwitz en zijn daar omgebracht. Zijn andere broer is met zijn vrouw en hun 2 kinderen afgevoerd naar Sobibor en zijn daar omgebracht.

Vanuit een onderzoek naar de personen achter de Stolpersteine in Wierden ben ik op zoek gegaan naar het verhaal van Elisabeth Lutraan in voorbereiding op een educatiewandeltocht voor de basisscholen bij 70-jaar bevrijding.
Een bijzonder verhaal, waarbij je de jonge 18-jarige Elisabeth in je hart sluit.

Vandaag heb ik, na enig twijfelen, de naam van Max Roozendaal (geb. 11-11-1921, Auschwitz 17-08-1942) geadopteerd. Max was een vier jaar oudere neef van mijn vader Rudolf. Ik heb mijn vader nooit over deze neef horen spreken, terwijl de familiebanden hecht waren en zowel Max als ik op 11 november geboren zijn. Zou mijn vader op mijn verjaardag elke keer even aan zijn vermoorde neef gedacht hebben, of had hij alle gebeurtenissen zo diep weggestopt dat hij de link nooit legde? Ik weet het niet, want praten over de oorlog was niet zijn sterkste punt.

Ik ben de jongste dochter van Maurits Jacobs en Sara Sluijs. Mijn moeder, twee zusjes en ik zelf, hebben elk apart de oorlog in onderduik overleeft. Mijn vader, zijn ouders, zijn broers en zus en de zus van mijn moeder en hun partners en kinderen en verdere familie zijn allemaal in Auschwitz of Sobibor vermoord.

Olga van Beek - Bock
Olga Bock is mijn oma, de moeder van mijn moeder. Ik heb mijn oma niet gekend, maar ze was erg sportief, dat heb ik wel begrepen. Ze heeft zelfs meegedaan aan de arbeidersolympiade zo is me verteld. Wanneer en waar weet ik niet maar ik vermoed in 1931 in Wenen, waar ze toen woonde.

In Memoriam Martha Poons–van Stratum

Groningen

Martha van Stratum wordt op 12 juni 1916 in de stad Groningen geboren. Haar moeder Henderina Jeannetta is vlak voor de geboorte van haar dochter vanuit Den Haag teruggekeerd naar haar ouderlijk huis, aan de Nieuwstad 26 in Groningen. In Den Haag had Henderina op verschillende adressen als inwonend huishoudster gewerkt. In het huis van haar vader Levie van Stratum schenkt ze het leven aan Martha.

Verhaal 'De dag dat de onschuld is vermoord' gaat over Léon Wesly, geboren te Maastricht.
Léon Wesly woont als driejarig jongetje met vader Emile, moeder Fränzi en Zusje Leonie op nummer 49 in de Koning Clovisstraat wanneer in 1942 in Maastricht een begin wordt gemaakt met het systematische arrestatie van Joden. Het verzet besluit om Léon en Leonie elk op een ander adres te laten onderduiken. Ouders Emile en Fränzi Wesly kunnen in Treebeek onderduiken.

Ik heb de naam geadopteerd van Isaak Levie Italie, de opa van mijn moeder, dus mijn overgrootvader.

Een jaar of tien geleden werd ik benaderd met de vraag of ik de stamboom van de familie Italie wilde aanvullen met onze gegevens. Daar stond het: Isaak Levie Italie, geboren 20 februari 1864 in Nijmegen, overleden 5 maart 1943 in Sobibor. Met nog vele andere familieleden die eindigden in Sobibor of Auschwitz