Het is 75 jaar geleden dat concentratiekamp Auschwitz werd bevrijd door de Russen.
Mijn ooms, Jacob (Jaap) van der Woude 25 jaar en Michiel van der Woude 27 jaar, broers van mijn moeder, die ik nooit gekend heb, zijn in 1942 vermoord in Auschwitz.
Mijn oma Frouktje van der Woude - Klein, heb ik ook nooit gekend, zij is op 62 jarige leeftijd vermoord in Sobibor nadat zij uit huis was gehaald door de NSB en de Nederlandse politie!

Albert Luss woonde tot 1942 op het adres waar ik tien jaar later geboren ben.
Ik heb nooit van zijn bestaan geweten.
Mijn ouders zijn vlak na de oorlog op dit adres komen wonen.
Ik wil Albert Luss in gedachten houden.

Ik (26 jaar, woonachtig in Amsterdam) ben van jongs af aan al geïnteresseerd geweest in de de Tweede Wereldoorlog, de Holocaust en later ook meer specifiek de rol die fotografie daarbij gespeeld heeft. Het gevoel hebbende de meeste foto's omtrent de holocaust te herkennen, zag ik laatst een foto die ik nog nooit had gezien.

Mijn broertje Leo
De eerste levensjaren van Leo werden gekenmerkt door een wereld die moeite had hem te accepteren. Vooral zijn moeder, onze moeder moet ik, zijn drie jaar oudere broer Maurice zeggen, zou, vanaf de geboorte van Leo, hem als een onwelkome aanvulling van het gezin beschouwen. Waarschijnlijk was een tweede kind niet zo gewenst op dat moment, al zag een paar jaar later ons zusje Mariette het levenslicht en werd een vierde kind, Gustav, in 1939 geboren, ter adoptie afgegeven. Dat ik nog een broertje bleek te hebben, daar kwam ik pas jaren later na de oorlog achter.

Wij adopteerden de naam van Sonja Kitty Cohen, geboren in de plaats waar wij als gezin onbezorgd groot mochten en mogen worden. Maar waar een klein meisje op driejarige leeftijd werd weggevoerd omdat er mensen waren die vonden dat zij niet groot mocht worden.

Ik adopteerde Debora Sweijd. Zij werd op 23 april 1886 in Amsterdam geboren en op 28 januari 1944 in Auschwitz vermoord.
Ook mijn moeder heette Debora Sweijd. De familie was klein en de Sweijds waren allemaal familie van elkaar. Slechts enkelen overleefden de moordmachine van de nazi’s.

Ik heb de naam van mijn tante Suze Goldsmid geadopteerd. Alweer een poosje geleden, maar kom nu pas toe aan mijn verhaal.Mijn moeder is als enige van haar familie levend uit de oorlog gekomen. Ze verloor 4 zussen en 1 broer, hun aanhang (waaronder 2 kleine kinderen) en haar pleegouders.

Wij - kinderen van Joop Dölle (†) - hebben de naam van zijn vriendje Maup de Vries geadopteerd. Mijn vader schreef op 4 mei 2016: “Altijd op 4 mei denk ik in het bijzonder terug aan mijn Joodse vriendje Maupie de Vries. Wij woonden vlak bij elkaar in Winschoten. Samen voetbalden we op straat en speelden Monopoly bij hem thuis. Maar toen werd de rust wreed verstoord en begon de vervolging van de Joden. 

Alfred van der Zijl, hun man en vader, heeft de oorlog overleefd en is in 1998 overleden. Eigenlijk had ik hem kunnen ontmoeten en met hem kunnen spreken over zijn kampmakker Siegfried, mijn oom die ik nooit heb gekend, behalve op foto's. Maar vóór 1998 wist ik nog niets van Alfreds bestaan. Pas nadat ik in de papieren van mijn in 1999 overleden moeder een Nederlandse brief uit 1945 ontdekte, ben ik verder gaan zoeken.

Gisteren heb ik de naam van Ammon Witteboon geadopteerd.

Uit een nalatenschap kwam ik in het bezit van een poëziealbum uit 1896 van zijn zus Rosette Witteboon
Ik ging op zoek naar de geschiedenis van de toen 12 jarige Rosette.

Mijn partner Thijs Timmermans en ik Jan van Breda hebben vandaag een naam geadopteerd. Amalia Auerbach. Niet zozeer omdat ik haar of ook maar iemand van haar familie kende, en ook niet omdat onze families gehavend zijn door de Holocaust, maar om het volgende.

Drie lieve meisjes Betsy, Rosa en Clara Labzowski. Ze woonden op de Oude Haven in Zierikzee. Hun ouders hadden daar een chique kledingzaak. In 1942 werden ze gedeporteerd. Hun moeder Laura Labzowski-Heuman (48 jaar) overleed op 5 maart 1943 in Sobibor, Betsy Labzowski (24 jaar) in Extern Kommando Raghun op 12 maart 1945 en Rosa Labzowski (20 Jaar) op 3 september 1943 in Auschwitz.

Ik heb een naam geadopteerd van een zekere Mw. Hildegard Keijser geboren op 27-11-1911 te Alfeld, vermoord op 30 jarige leeftijd op 30-09-1942 in Auschwitz.
Ik heb bewust voor iemand gekozen afkomstig uit mijn geboortestad Alfeld (Leine) in Duitsland.

Ik ben vanaf mijn jeugd al geïnteresseerd in de Tweede Wereldoorlog, met name in de Holocaust.
Via Facebook kwam ik uit op de website van het Holocaust Namenmonument, en na rondgekeken te hebben op de site heb ik de naam Samuel van Amerongen geadopteerd. Hij is slechts 11 jaar geworden en in 1942 in Auschwitz vermoord.

Ons verhaal begint voor mij bij mijn oma, zeker 25 jaar terug. Zij vertelde altijd dat namen van familie genoemd werden in de Hollandse Schouwburg en dat een oom van haar in Westerbork was geweest. Nu wilde haar achterkleinzoon naar Westerbork in de zomer van 2018. Hier hoorde hij over het lezen van de 102.000 namen. Hij gaf direct aan dit te willen doen en de naam van “onze” oom te willen voorlezen.

De namen, die ik heb geadopteerd op het Namenmonument, zijn van twee al wat oudere nichten van mijn moeder (14 en 17 jaar ouder dan zij), die ik me zelf niet herinner van voor de oorlog, maar die veel later, na de oorlog ‘op mijn pad kwamen’.
Over de oudste van deze twee tantes, Betty, is een boek verschenen, geschreven door de heer A.C. Rümke: “Rebekka Aleida Biegel, een vrouw in de Psychologie”.

Ik heb vandaag het echtpaar Simon en Jet Creveld geadopteerd . Zij woonden tijdens de oorlog in Utrecht en waren onze buren. Toen ze een oproep kregen om zich te melden, hebben mijn ouders hen geholpen met het vinden van een onderduikadres en hen tijdens die onderduik zo veel mogelijk ondersteund.

Het verhaal gaat over mijn Joodse vader Frits Slagter die in Amsterdam geboren werd op 9 augustus 1923.
Op 11 maart 1943 vierde zijn moeder haar verjaardag in Amsterdam waar zij woonde met het gezin Slagter.
Mijn vader vroeg toestemming om haar die dag vanuit Hilversum te mogen bezoeken. Tot zijn grote verdriet kreeg hij daarvoor geen toestemming.

Op Internationale Herdenkingsdag voor de Holocaust heb ik de namen van Max Leviticus en Sara Leviticus-ten Bosch geadopteerd. 
Zij zijn de ouders van Louis Leviticus die de Holocaust heeft overleefd. 
In mijn boek Ondergronds in de Tweede Wereldoorlog gaan de eerste twee hoofdstukken over het ambtenarenverzet.
Met dit zogenaamde Stille Verzet zijn in het hele land honderden Joodse mensen gered, onder wie de 11-jarige Louis Leviticus.

Halverwege de jaren '50 verhuisden mijn ouders vanuit de Zaanstreek naar het Beukenplein in de Oosterparkbuurt in Amsterdam. Ik was toen 3 jaar oud. Tot in de jaren '70 heb ik daar gewoond, op nummer 26. Dit is de buurt waar ik opgegroeid ben, en die ik dacht goed te kennen. Tot ik een paar jaar geleden op 4 mei op het Kastanjeplein kwam, waar met Namen en Nummers een herdenkingsritueel plaatsvond.

Ik heb vandaag mijn overgrootmoeder, Doortje Furth-Van Vriesland geadopteerd. Ik heb mijn eerste levensjaren doorgebracht, met ouders, in het huis van mijn grootouders waarin zich een kast bevond met een dubbele wand. Als klein jongetje vond ik dit spannend alsook de verhalen die mijn opa vertelde. Dit was echter een gecensureerde versie. 

Wij herdenken Isaäc van Kreveld, omdat wij ons verbonden voelen met hem, hoewel we hem nooit hebben gekend en niet weten hoe hij er uitzag.
Onze ouders zijn in juli 1944 op het laatste adres van adres van Isaäc, Sint Antoniesbreestraat 52’, gaan wonen en hebben daar een groot en gelukkig gezin gesticht.

Ik ben Ron de Haas en heb onze groot- en overgroot vader verloren, zij zijn vermoord in Auschwitz. Het verdriet en ontregeling is generaties verder nog steeds voelbaar in onze familie. Ik heb hun namen geadopteerd, respectievelijk; Alfried de Haas 13-03-1913 en Hijman de Haas 15-08-1882.

Louis werd in hetzelfde jaar geboren als ik 1939.
Toen Louis in 1942 vermoord werd, werden mijn moeder, mijn twee broers en ik in een concentratiekamp in Nederlands Indië opgesloten.

Zojuist heb ik - na een eerdere steen voor Vogeltje Barmhartigheid (1876-1944) - nog een steen aan het Namenmonument toegevoegd en wel voor Betty Schellevis (1941-1944).
Betty was het dochtertje van Rebecca Canes (1916-1944) en Maurits Schellevis (1915-2004).
Rebecca Canes was de dochter van Betje Barmhartigheid en Mozes Canes en het oudste kleinkind van Vogeltje Barmhartigheid.

Ik heb geadopteerd Martijn Meijer ("Martin") Witteboon (* Amsterdam, 19 december 1902), zijn echtgenote Rena Estella ("Ré") Cohen (*Beverwijk, 16 oktober 1908), hun zoontje Philip Salomon ("Fiep" of "Fiepie", * Utrecht 26 september 1937) en hun (schoon)moeder Froukje Cohen-Hagens (* Het Bildt, 21 februari 1874). Zij woonden in 1942 in de Obrechtstraat in Utrecht en waren de overburen van mijn moeder Miep Wiss-Filippo, die daar als kind met haar ouders en oudere zuster een paar deuren verderop in de straat woonden.

ik heb ervoor gekozen om de naam te adopteren van Gerrit Werkendam, het jongste broertje van mijn moeder. Mijn moeder is gespaard omdat ze gemengd huwelijk had. Ik ben na de oorlog naar hem vernoemd. 

In de afgelopen 5 jaar heb ik, Esther Smit – Denneboom de namen van drie naaste familieleden geadopteerd, namelijk die van Karel Denneboom, mijn overgrootopa, Esther De Leeuwe-Denneboom, mijn oudtante en haar man Mozes de Leeuwe.

Ik heb vandaag voor het Holocaust Monument de naam van Adolf Alexander van Gelder geadopteerd. Hij werd geboren op 12 november 1934 en op 23 november 1942 in Auschwitz vermoord. Hij was het vriendje van mijn broer Henk.
In 2014 adopteerde ik de namen van Adri en Mary Braaf. Zij woonden tegenover ons in Groningen.
Lees het verhaal over het lot dat een aantal van onze Joodse medeburgers in Groningen is overkomen. Het heeft tot op heden diepe sporen in onze familie achter gelaten.

Onze kleinzoon Aron is 16 jaar geworden. Ik adopteerde de naam van zijn naamgenoot Aron Bierman. Hij werd slechts 15 jaar en kreeg door zijn afkomst niet de kans om 16 jaar te worden.

Ik vond het leuk om u te laten weten dat er in het kader van de crowdfunding die ik ben begonnen in mijn woonplaats, om de namen van alle 74 slachtoffers uit mijn woonplaats te kunnen adopteren, op dinsdag 9 juli 2019 een markt heeft plaatsgevonden op de basisschool van mijn kinderen. De markt was naar aanleiding van een praatje dat ik in groep 6 heb gehouden over mijn crowdfunding en werd aangevuld door het verhaal van een kennis van mij die heeft verteld over zijn onderduikperiode als joods kind.

Op zoek naar gegevens rond mijn opa, Abraham Harschel (03-08-1886) stuitte ik op de gegevens van de neef van mijn opa, die ook Abraham Harschel heette. Deze neef was geboren op 16-01-1903. In archieven staat dat hij omgebracht is in Midden Europa. Ik kwam er achter dat hij is omgebracht in Auschwitz.

Natuurlijk wilde ik graag een baksteentje bijdragen aan het Holocaust Namen Monument. Ik ging online op zoek naar de dichtstbijzijnde struikelsteen in mijn buurt. Dat is de steen van Salomon Leger, die achtentachtig jaar werd, wat toevallig de leeftijd is van mijn vader nu.
Ik was nog nooit over het steentje van Salomon Leger gestruikeld, ik moest er naar zóeken. Je zag het haast niet. Het messing was erg vuil geworden en glom niet meer.

Begin 2015 hoorden wij voor het eerst over de plannen voor een Holocaust Namenmonument. In februari van dat jaar hebben wij een naam geadopteerd. Ruim een jaar later, in augustus 2016, hebben wij de naam Zadok Frank geadopteerd.
Zadok Frank was een leverancier (Gebr. Frank Groningen) van mijn grootvader, die vanaf 1924 een winkel in galanterieën in Heerenveen had.

In de jaren 70 hebben wij, 5 studenten, het pand Plantage Muidergracht 121 in Amsterdam gekraakt. In de oorlog woonde hier de familie Frank. Op 4 kinderen na, zijn ouders en hun kinderen (7) allen vermoord in Sobibor in 1943, waaronder Marcus, 4 jaar oud. 

Mijn vader Jan Camphuis en David de Goede waren goede vrienden.
Mijn vader is in de oorlog tewerkgesteld in Duitsland, zijn vriend David is gedeporteerd naar kamp Sobibor.
Zij hebben elkaar nooit meer gezien.

Mijn verhaal is dat ik een aantal jaren in Culemborg heb gewoond en daar ontdekte dat de Joodse gemeenschap vrijwel weggevaagd is in WOII door het wegvoeren van de Joodse inwoners van deze stad. 
Voor het pand op de foto liggen 3 Stolpersteine, ter herinnering en nagedachtenis aan het Joodse gezin dat daar heeft gewoond.

Vandaag heb ik de namen geadopteerd van mijn moeders grootmoeder (mijn overgrootmoeder) en mijn moeders oom, zijn vrouw en drie kinderen (broer en gezin dus van mijn oma).

Helaas is mijn moeder op oudejaarsdag overleden en met haar de laatste persoon die hen allen werkelijk gekend heeft.
Gelukkig heeft mijn moeder nog over hen verteld.

Vandaag, 19 maart 2019, de naam van Sara Seijffers geadopteerd.
Ik had de schoolfoto wel eens gezien van de Udense Openbare Lagere school met daarop 1 meisje tussen alleen maar jongens. Een stout meisje? Niet te hanteren op de R.K. meisjesschool in Uden? Bij de klassennamen staat: meisje Wolf.

‘Fakkel van menselijkheid, genegenheid en warmte’. Het bijzondere verhaal van apotheker Branco van Thijn in Auschwitz.
In het standaardwerk over de Jodenvervolging in Nederland tijdens de Duitse bezetting, geschreven door Jacques Presser (1899-1970) staat het volgende over Branco van Thijn:
‘Branco was een fantastische kracht en ze was als mens ook een van die weinige, zeldzame vrouwen, die alles voor een ander over hebben, werkelijk een schat van een vrouw. Ze was vreselijk aardig’, maar (of dus) ‘kon helemaal niet organiseren’. Niet stelen dus, ten koste heel vaak van anderen.’
Branco van Thijn werd op 26 december 1897 in Zaandam geboren. Zij studeerde farmacie en behaalde eind 1923 of begin 1924 haar doctoraalexamen aan de Universiteit van Amsterdam.