Op 7 januari 1947 trouwden mijn ouders. Tijdens de oorlog hadden zij elkaar leren kennen in het Burger Ziekenhuis aan de Linnaeusstraat te Amsterdam. Mijn moeder werkte daar als verpleegster in opleiding. Mijn vader lag er als TBC-patiënt, geïsoleerd op een kamer. Zijn vader, mijn grootvader, was in 1939 daaraan overleden.

Tot dan woonde mijn vader, 33 jaar oud, bij zijn moeder, en mijn moeder woonde intern in het ziekenhuis. Ook toen was er woningnood. Maar nu kregen zij een omgebouwde zolderverdieping aan de Berkelstraat 6/IV, te Amsterdam. Een straat in de Rivierenbuurt in Amsterdam Zuid. Op hun trouwdag konden zij er meteen intrekken. Mijn moeder in verwachting van mijn oudste zus.

Tijdens de oorlog woonden hier veel Joodse mensen. Zoals sowieso in Amsterdam. En opgroeiend in Amsterdam groeide je ook op met de geschiedenis ervan, met de verhalen van de deportaties, de stille getuigen in de stad. En in de jaren ’50-’60 de verhalen op school. De grootmoeders op het schoolplein met de nummers van de kampen in hun arm.

Een paar jaar geleden ging ik op onderzoek uit naar mijn geboortestraat en zag tot mijn schrik dat er ongeveer op alle adressen joodse mensen waren weggehaald, afgevoerd, gedeporteerd naar de kampen in het Oosten. Ook op het adres waar mijn ouders een woning kregen. Weliswaar was de zolderverdieping op de vierde etage destijds -misschien- niet bewoond, op de derde verdieping, onder de nu door mijn ouders bewoonde zolderetage, woonde de familie Rimini; Joseph en Willem Rimini en hun ouders Simon en Anna. Op de tweede etage woonden Gerrit Fruitman en Henriette Fruitman-Blog.

Henriëtte Blog 1925

Toen ik dit ontdekte gaf dat zo’n beklemmend gevoel, te weten dat in het huis waar wij geboren werden (1947, 1949 en 1954) kort daarvoor mensen gewoond hadden die vanwege hun Joods-zijn waren gedeporteerd en omgekomen in de kampen. Die jaren lang dezelfde trappen bestegen en afgedaald waren en uiteindelijk werden afgevoerd. Diezelfde trappen waarover mijn moeder vertelde, waar ze ons ook naar boven tilde en hielp afdalen. Wat een verschrikkelijke gedachte.
Ik kon, toen ik dít ontdekte, weinig anders meer doen dan de namen van deze mensen adopteren, na hun dood. Als een laatste blijk van respect voor hun leven, voor hun bestaan. Om ze niet te vergeten.

Manna Mulder

----------------
Iedereen kan bijdragen aan het Namenmonument. Kies de manier die het beste bij u past.
Steun ons >>