Gerda van den Nieuwenhuijzen- Meyer |
08-11-2017 |
Mijn verhaal ken ik pas sinds 2 jaar. Mijn vader is geboren in Groningen in mei 1917. Zoon van Duitse ouders en hij was dus vanzelf ook Duits. Zijn vader was joods, getrouwd met een niet-joodse vrouw. Als mijn vader 10 jaar is overlijdt zijn vader. Samen met zijn moeder vertrekt hij naar Amsterdam. Zijn moeder heeft daar familie wonen. Mijn vader gaat daar naar de Mulo maar maakt deze niet af vanwege het feit dat er geld verdiend moest worden. Tot in 1942 heeft hij verschillende baantjes. Dan wordt hij in april opgeroepen voor de Duitse militairen dienst. Hij had graag in het Nederlandse leger toegelaten geworden maar dat kon niet vanwege zijn Duitse nationaliteit. Er zit niets anders op dan zich te melden. In november 1942 komt hij met verlof naar Amsterdam en weet dan onder te duiken op de Plantage Middenlaan. Tot mei 1945 heeft hij daar gezeten. En ook nog wat dingetjes gedaan voor het verzet. Zoals illegale krantjes drukken en persoonsbewijzen vervalsen. Als de bevrijding daar is heeft hij een probleem. Hij is Duitser en werd dus gezien als vijand. Het heeft hem een aantal jaren gekost voordat hij in het bezit kwam van ,zoals men dat toen noemde, een ontvijanding verklaring. Daarna wilde hij heel graag de Nederlandse nationaliteit; hij heeft zich altijd Nederlander gevoelt. Hij heeft daar veel moeite voor gedaan en uiteindelijk kreeg hij die in 1956. Gratis omdat hij werk voor het verzet gedaan had en altijd anti-Duits en anti Nazi is geweest. In 1957 ontmoet hij mijn moeder en ze trouwen in 1958.
Hoe bijzonder is het dat hij nu juist haar ontmoet. Zij is namelijk een dochter van een foute vader. Natuurlijk kon zij daar niets aan doen ze was nog een kind toen de oorlog uitbrak. Slechts 4 jaar was ze. Maar zij droeg dit verleden met zich mee. Haar vader heeft nl bijna 7 jaar vast gezeten waardoor haar moeder in de naoorlogse jaren alleen moest zorgen voor haar en haar zusje dat is geboren in mei 1945.
Ongelooflijk dat deze twee mensen samen zijn gekomen met een ieder geen makkelijk verleden.
Thuis is er bij ons nooit over dit alles gesproken maar toch wist je dat er wat was. Door onderzoek in het Centraal Archief in Den Haag heb ik de puzzel grotendeels compleet gemaakt. De oorlog heeft mij altijd wel bezig gehouden. Door Ilse Meyer op het Holocaust Namenmonument te adopteren draag ik mijn steentje bij om te zorgen dat de tweede wereldoorlog nooit vergeten wordt. En dat we beseffen hoe kostbaar vrede is.
Je kunt zelf namen kiezen of de computer een naam laten kiezen.
Doneren via naam adoptie >>
- - -
De Holocaust ligt inmiddels ruim 75 jaar achter ons. Toch voelen veel mensen, ook van jongere generaties, nog altijd de gevolgen van die afschuwelijke tijd. De verschrikkingen van de Holocaust en het gemis van familieleden, vrienden en bekenden werken op verschillende manieren door in het leven van velen. In reactie op onze oproep Wat is jouw verhaal? vertellen mensen hier over.
Jouw verhaal delen? >>
- - -
Het slachtofferregister van Oorlogsgravenstichting
(link opent in nieuw venster)
- - -
Digitaal Joods Monument
(link opent in nieuw venster)
- - -