Ik ben diep geraakt door de verhalen die hier gedeeld worden. Nabestaanden, eerste-, tweede- en derde-generatie slachtoffers, buren, vrienden, kennissen en onbekenden schrijven hun verhaal met emoties. Wat raakt ons dat nog steeds. De pijn, het verdriet en de woede. Meer dan 71 jaar geleden was het einde van de tweede wereldoorlog. Wat een impact het nog steeds heeft op de levens van slachtoffers en nabestaanden kan bijna niemand zich indenken.  Het is te groot om te bevatten. Vorig jaar ben ik voor het eerst bij de Auschwitz-herdenking geweest en dat vond ik erg indrukwekkend. Belangrijk ook voor de huidige en toekomstige generaties om te blijven herdenken en herinneren en niet vergeten. Er zijn eigenlijk geen woorden voor maar het moet altijd doorverteld worden.
Wij kunnen op het Nederlandse monument geen familieleden herdenken want die woonden in Oost-Europa tijdens de Shoah. Misschien dat wij dit ook in hun woonplaatsen kunnen doen voor de velen die daar omgekomen zijn en die wij nooit hebben leren kennen. Moge hun ziel gebundeld worden in de bundel van het eeuwige leven.
Daarom hebben wij Simon Philip de Vries en Judith de Vries-de Jong geadopteerd. Opdat wij niet vergeten.