Dit is het verhaal van mijn vader, Rolf Lewin, geboren in Leipzig op 20 december 1917, in een seculier Joods gezin. Als tiener kwam hij op uitnodiging van zijn grote broer, die zich in Nederland al een positie had verworven, met zijn moeder Lea in Scheveningen wonen. Oma begon in een groot pand op de boulevard een table d'hote (zo heette toen een pension waar vaste gasten verbleven) waar de jonge Rolf ongetwijfeld flink heeft moeten meehelpen. Helaas heeft hij mij daar zelf niets over kunnen vertellen.

Op dansles leerde hij een aantrekkelijk Schevenings meisje kennen - mijn moeder Kitty - , en al spoedig was ik onderweg en werd er getrouwd in januari 1940.
Omdat alle Duitse Joden door het nieuwe Duitse regime hun nationaliteit verloren en dus stateloos waren, had hij dienst genomen in het Nederlandse leger, waarvoor hij met trots het uniform droeg (zie foto). Wie daar drie jaar in gediend had, kon als beloning de Nederlandse nationaliteit krijgen.
Toen in mei 1940 de oorlog uitbrak werd hij naar de grens gezonden, waar hij op de Grebbeberg zijn nieuwe land dapper heeft verdedigd. Daarna was het over en uit en was hij weer een stateloze Jood, met weinig vooruitzichten.

Na terugkeer is hij in zijn toenmalige woonplaats Utrecht al vrij snel samen met een stel vrienden een verzetsgroep begonnen. Onervaren als ze waren en onwetend met wie ze echt te maken hadden, zijn ze in 1942 verraden en is de hele groep opgepakt. Wat een verrassing moet het voor de ondervragende SS'er geweest zijn dat hij niet alleen met een dwarsligger, maar ook nog met een Jood te maken had.
De mannen van de verzetsgroep zijn naar diverse kampen gestuurd en uiteindelijk belandde mijn vader in Auschwitz. Daar heeft hij meer dan drie jaar de hel weten te overleven, totdat hij op 31 maart 1945 - zelfs na de bevrijding van het kamp op 27 januari 1945, op zevenentwintigjarige leeftijd alsnog is bezweken aan de ontberingen.

Dit is alles wat ik weet over mijn vader. Voor de familie van mijn moeder was hij de foute schoonzoon, over wie niet gesproken werd, en omdat mijn moeder in 1942 was overleden aan tbc heb ik het haar nooit kunnen vragen.
Met het adopteren van een steen met zijn naam erop, is er nu toch iets (bijna) onvergankelijks van hem in de wereld.

Yvon Lewin

----------------
Iedereen kan bijdragen aan het Namenmonument. Kies de manier die het beste bij u past.
Bouw mee >>